Toen ze nog niet stuk was

Hoe het precies kwam weet ik niet meer. Het zal een combinatie van verschillende stressfactoren zijn geweest. Sinterklaas, bijna jarig zijn, een kinderfeestje op de planning... wie zal het zeggen? Eén ding was zeker: het werd Vera allemaal even teveel afgelopen zondag. Zoals altijd vertaalde ze al die ingewikkelde emoties in één grote razernij. Woedend was ze. Ik had haar een tip gegeven terwijl ze met het maken van de Sinterklaassurprise voor een klasgenootje bezig was en haar voorgedaan hoe ze verfdruppels netjes weg kon werken. Dat viel niet in goed aarde. Ze ontplofte. Ik was een kutmoeder die met haar kutvingers overal vanaf moest blijven en ga zo maar door. Een golf van lelijke woorden kwam in volle vaart op me af en ik ging koppie onder. 

Afkoelen op de gang met behulp van haar Eerste Hulp Bij Onrust doos hielp niet. Sterker nog: de doos sneuvelde, zó boos was Vera. Uiteindelijk ging ze schreeuwend naar boven. Omdat ze alleen boven zijn eng vindt zorgde mijn man dat hij bij haar in de buurt bleef. Ik zat beneden en wist het  echt even niet meer. Ik had het gevoel te moeten huilen maar mijn tranen kwamen niet. Bij Vera wel. Ze huilde omdat haar favoriete knuffel, die ze al vanaf haar babytijd heeft, steeds een beetje verder kapot gaat. Niet omdat ze spijt had, en ik merkte dat ik dit erg lastig vond.

Vanuit haar hechtingsproblematiek is het voor Vera heel ingewikkeld om haar emoties te hanteren. Omgaan met de gevoelens van een ander is nóg moeilijker voor haar, en misschien zelfs wel onbegonnen werk te noemen. Ik weet dat, ik snap het en heb er alle begrip voor, maar toch doet het mij soms heel erg veel verdriet. Ik kan met Vera terugkomen op haar boze buien maar vaak weet ze al niet eens meer wat ze heeft gezegd en gedaan, laat staan dat ze kan begrijpen dat dit voor de ander pijnlijk moet zijn geweest. Het is niet eerlijk om van Vera te verlangen mijn pijn oprecht te erkennen want dit kan ze nu eenmaal niet. Zij kan hier niks aan doen en ik kan er niets aan veranderen. Loslaten is het enige wat helpt en dat vind ik ontzettend moeilijk. 

Na een tijdje werd het stil boven en ik liep de trap op. Naast de boekenkast lagen de twee fotoboeken van Vera's babytijd. Een periode waarin ze bij ons woonde en er een heleboel narigheid nog niet gebeurd was. Ik vroeg haar ernaar en ze vertelde dat ze foto's had opgezocht van haar knuffel om hem te zien toen hij nog niet stuk was. Ik slikte want ik besefte dat ik af en toe exact hetzelfde doe als Vera: terugkijken naar de periode dat zíj, net als haar lieve knuffel, nog niet zo beschadigd was. Ineens voelde ik mijn intense onmacht en ja hoor, daar waren ze dan. Eén voor één rolden mijn tranen geruisloos naar beneden.

(Vera heeft als baby bij ons gewoond. Daarna woonde zij een periode bij haar ouders, maar nog voor haar 3^e levensjaar moest ze acuut weer bij ons worden teruggeplaatst)