Op vakantie als pleegoudervoogd: ik ga op reis en neem mee...

Je heb het vroeger vast weleens gespeeld: het spelletje 'Ik ga op reis en neem mee'. Het was daarbij de kunst om zoveel mogelijk dingen die achtereenvolgens werden genoemd te onthouden. Afgelopen herfstvakantie gingen wij met zijn viertjes voor een citytrip naar Londen en even voelde het alsof ik in een live versie van dit spelletje was beland...

In ons geval ging er echter niet een waslijst aan spullen mee maar een dikke map vol belangrijke papieren. Allemaal documenten om aan te tonen dat Vera en Thomas écht bij ons horen en dat wij de voogdij over hen hebben. In de aanloop naar onze vakantie kreeg ik het namelijk Spaans benauwd, want wat als we nou eens niet door de douane zouden komen? We vallen immers nogal op: een spierwit stel reizend met twee getinte kinderen met ook nog eens ieder een compleet andere achternaam 😨. Nadat ik er een nacht bar slecht van had geslapen besloot ik andere pleegouders om raad te vragen op een online forum. Ik kreeg een heleboel tips, en just to be sure ging ik aan de slag met bijna alle adviezen die ik had gekregen. Ik hoorde namelijk ook dat de Engelse douane vrij streng kon zijn en dat vond ik best wel spannend eerlijk gezegd. Ik ging dus op reis en nam een heleboel documenten mee (en nu maar kijken of je ze allemaal weet te onthouden hè 😉😂). Daar gaan we dan:

- Twee uittreksels uit het gezagsregister.
- Een beëdigde en door de rechtbank gelegaliseerde vertaling van deze uittreksels, zodat we ook in het Engels op papier hadden staan dat wij de voogdij over de kinderen hebben (de rest van de documenten die we bij ons hadden waren namelijk allemaal in het Nederlands).
- Papieren van de rechtbank waarin de uitspraak over de pleegoudervoogdij stond vermeld.
- Uittreksels Basisregistratie Personen (BRP, opgevraagd bij de gemeente) van ons alle vier om zo aan te tonen dat we allemaal staan ingeschreven op hetzelfde woonadres.
- De pleegzorgcontracten van beide kinderen.
- En uiteraard onze paspoorten en de identiteitskaarten van de kids.

Mijn rugtas zat behoorlijk vol, dat begrijp je wel. Ik had hiernaast ook nog de tip gekregen de kinderen voor te bereiden op het feit dat er door de douane naar hun naam kon worden gevraagd. We oefenden dit uiteraard zowel in het Nederlands als het Engels. Dat vonden Vera en Thomas machtig interessant! 

Uiteindelijk is mijn map vol papieren de tas niet uit geweest. Op zowel de heen- als de terugreis heeft NIEMAND naar de papieren gevraagd. We hoefden alleen de paspoorten en ID kaarten te tonen en onze treintickets te laten zien (we reisden met de Eurostar). Eigenlijk best vreemd als je er goed over nadenkt, vind je ook niet? Al die papieren kan ik gelukkig nog wel gebruiken voor andere tripjes die voor de komende jaren op ons verlanglijstje staan. En een bijkomend voordeel: nadat ik alle documenten verzameld had sliep ik weer als een roosje 💤 en kon ik me alleen nog maar verheugen op onze reis naar Londen. Het maakt mij (als eeuwige regelneef 🙈) nu eenmaal stukken rustiger als ik het zekere voor het onzekere heb genomen.

En tot slot nog iets reuze komisch: Thomas is zoals jullie vast intussen wel uit al mijn verhalen hebben begrepen nogal outgoing. Ook in Londen knoopte hij met Jan en alleman een praatje aan. Maar op alle vragen die aan hem werden teruggesteld had hij telkens slechts één antwoord: "I am Thomas". Wat hebben we daar met zijn allen een lol om gehad zeg 😂😂😂!