Brief aan de ouders van Vera

Beste papa en mama van Vera,

Kunnen jullie je de dag nog herinneren dat wij elkaar voor het eerst ontmoetten? Vera was nog een baby'tje en woonde al heel wat maanden bij ons. Omdat ze af en toe bij jullie thuis was om te onderzoeken hoe dat zou gaan communiceerden we al een tijdje met elkaar via een 'heen en weer schriftje'. Jullie schreven hoe Vera's dag was geweest en wij gaven uitleg over haar routine, hoe haar verzorging eruit zag en de dingen die ze wel en niet fijn vond. Nu was het dan eindelijk zover: we zouden elkaar echt leren kennen. Ik weet nog dat we niet uitgepraat raakten over hoe leuk en lief Vera was. Wat vond ik het bijzonder om twee mensen te spreken die minstens net zo dol op haar waren als wij!

Daarna woonde Vera een poosje bij jullie. Jammer genoeg lukte het jullie niet om in te spelen op alles wat dat kleine meisje nodig had en plots moest ze daarom weer terugverhuizen naar ons. Een enorme teleurstelling voor jullie, dat besef ik maar al te goed. In de jaren die volgden probeerden jullie bij iedere rechtszaak aan te tonen dat jullie wél in staat waren om voor Vera te zorgen. Ik weet dat jullie dat zelf ook zo zagen en misschien zelfs nog steeds zo zien, maar helaas wees de praktijk anders uit. Vera zou bij ons thuis verder opgroeien. Jullie voelden je als ouders in de kou gezet. Ontheven uit je rol als papa en mama, achterblijvend in een appartement waar altijd een kamertje leeg zou blijven.

Het volgende punt van strijd bleek de omgangsregeling. In ieder gesprek kwam dit thema terug en telkens moesten wij en de hulpverleners betrokken bij ons gezin jullie wederom teleurstellen: Vera's kwetsbaarheden en die van jullie maken de bezoekafspraken zoals ze er nu liggen op dit moment het hoogst haalbare. Jullie zien jullie dochter regelmatig maar ik snap volkomen dat dit nooit voldoende zal zijn. Je kind wil je dichtbij je hebben zo vaak je maar kunt, maar voor jullie is Vera heel vaak op grote afstand en dat doet ontzettend pijn in je vader- en moederhart.

Vandaag hebben we allemaal te horen gekregen dat ook de rechter vindt dat de bezoekregeling moet blijven zoals hij is. Wederom een klap in jullie gezicht, dat weet ik zeker. Ik begrijp dat ik jullie verdriet niet kan verzachten omdat dat jullie mijn man en mij juist als concurrenten ervaren. Daarom hoop ik dat jullie hierin begeleid en gesteund worden door lieve mensen om jullie heen. Want wat moet het ingewikkeld zijn, het zogeheten 'ouderschap op afstand'. Hoewel wij blij en opgelucht zijn dat het belang van Vera vooropgezet wordt, snappen we jullie wensen heus heel goed.

Wellicht is het tegen beter weten in, maar wat hoop ik dat we op een dag weer bij elkaar kunnen zitten zoals die eerste keer. Zonder strijd, maar slechts vol liefde. Voor die leuke, lieve Vera, waar we allemaal zo ontzettend veel van houden...







Reacties

Best gelezen berichten