Wiebelbenen

De benen van Thomas lijken een geheel eigen leven te leiden. Ze zijn elke seconde van de dag in beweging en komen pas tot stilstand als Thomas in diepe slaap is. Inmiddels zijn alle leden van ons gezin gewend geraakt aan zijn trappelende voeten, en probeert zelfs de hond telkens een zo veilig mogelijke positie ten opzichte van deze ongeleide projectielen te kiezen.

Met zijn allen rustig bankhangen of een filmpje kijken in bed is door die eeuwige wiebelbenen enigszins een uitdaging geworden. Het helpt als Thomas tussendoor even hard heen en weer gaat rennen op de gang. Op tijd wegduiken kan ook nuttig zijn. Soms gaat het mis, en belandt er bijvoorbeeld een voet tegen iemands hoofd (of snuit). Op dat soort momenten vervloek ik die twee eeuwige onruststokers.

Ik roep het honderd keer per dag, maar eigenlijk tegen beter weten in: “Zit nu toch eens stil!” Op school kan Thomas best opletten, als hij maar mag bewegen. Wanneer hem wordt gevraagd op zijn stoel te blijven zitten, gaat al zijn energie naar het onderdrukken van zijn motorische onrust, en is er geen puf meer om informatie tot zich te nemen. Dus krioelt Thomas door de klas, waarna hij alles wat de juf zojuist heeft uitgelegd feilloos kan navertellen.

Deze week blijkt Thomas hiermee ineens een heuse trendsetter. Recent onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat kinderen die bewegend leren spellen en rekenen, de lesstof sneller oppikken. Bovendien zijn deze kinderen veel fitter dan hun leeftijdsgenootjes.

Dus misschien moet ik voortaan, in plaats van zeuren dat Thomas moet leren zijn benen te bedwingen, met hem mee gaan wiebelen. Da’s vast heel gezond. Maar of de hond daar nou zo blij mee zal zijn…?