Terugblik

De laatste maanden van het jaar staan voor mij in het teken van terugblikken. De tijd vliegt: de blaadjes zijn inmiddels bijna allemaal van de bomen gewaaid en in een vloek en een zucht zal een gloednieuw jaartal zich aandienen. Ik probeer me te herinneren wat er allemaal in 2015 is gebeurd. In mijn hoofd ontstaat een wirwar van losse snippers. Door het kijken van foto’s op de computer lukt het me ze enigszins aan elkaar te plakken .

In een  oogwenk zie ik de kinderen elk minstens vijf centimeter de lucht in schieten, om van de gegroeide wijsheid in hun ogen nog maar niet te spreken. Ik zie paaseieren, familie-uitjes, vakanties en een boel gezelligheid. Ah, daar is het jaarlijkse weekendje weg met manlief, dat was leuk zeg (en waarom doen we dat toch ook alweer niet vaker?!). Oh, wat keek ik trots toen ik op bed werd verrast met Moederdagcadeautjes. Wauw, er is écht een flink stuk van mijn haar af. Ja ja, de eerste tandjes zijn gewisseld. En toen kochten we onze nieuwe (tweedehands) auto. Ook zwemles, hockey, paardrijden en een hele hoop verjaardagsfeestjes passeren de revue.

Er gebeurden echter ook dingen die niet op de foto’s terug te zien zijn. Zo kregen we de uitslag van het uitgebreide psychologisch en psychiatrisch onderzoek van Vera. We hoorden hoe kwetsbaar zij is en waarschijnlijk zal blijven. Er kwam hulp, en ik leerde hoe ik beter bij haar aan kon sluiten. Maar op al die prachtige plaatjes is natuurlijk niets te zien van de moeite die dit zowel Vera als mij soms kost en de worstelingen die wij met elkaar kunnen hebben.

Ook niet zichtbaar zijn de talloze driftbuien van Thomas. Nadat die eerder genoemde paaseieren waren gevonden, heeft hij alles bij elkaar geschreeuwd. Ik weet niet eens meer precies waarom. Misschien ging er iets ‘anders dan anders’, wellicht past het gewoonweg bij zijn ontwikkelingsleeftijd, en zit hij nu volop in de peuterpuberteit. Hij weet namelijk inmiddels grenzen op te zoeken waar hij eerder nog geen flauwe notie van had, en zijn woordenschat neemt helaas niet alleen in positieve zin toe.

 

De foto’s op mijn computer vertellen slechts de mooiste verhalen van dit jaar. En dat is goed. Want ondanks de soms moeilijke gebeurtenissen, is ons gezin weer een jaar dichter naar elkaar toe gegroeid. Daarom ga ik dit weekend aan de slag met het maken van een fotoalbum. Want mijn terugblik op 2015 zit bómvol momenten, die gekoesterd moeten worden.