Lieve Vera,

Over een paar weken word je alweer zeven jaar. Mijn grote kleine meisje. Terwijl jij reikhalzend uitkijkt naar een taart met kaarsjes en een heleboel cadeaus, denk ik mijmerend terug aan alles wat al is geweest.

Iets meer dan zeven jaar geleden leerde ik jou kennen. Je was het mooiste baby’tje dat ik ooit had gezien. Gitzwarte haartjes en grote bruine ogen. Ik mocht voor jou gaan zorgen, en wat was ik trots. Ik voelde me de koning te rijk. Ondanks onze verschillen voelde ik al gauw: jij hoort bij mijn leven en voor jou wil ik alles doen.

Na een mooi, maar ook ingewikkeld jaar, wachtte mij de aller moeilijkste taak om te vervullen: jou loslaten. Ik weet nog hoe verscheurd ik me voelde. Natuurlijk wilde ik voor jou dat je een kans zou krijgen bij je ouders op te groeien, maar de gedachte dat ik je nooit meer zou zien kneep mijn keel langzaam steeds een stukje verder dicht.

De tijd daarna is een mistig gebeuren. Ik weet er niet meer zoveel van. Het leven liep voort en ik kuierde mee. Werk, studie, de dingen van alledag. De wereld draaide door, maar leek doffer van kleur. Ondanks je afwezigheid was je er elke dag. In mijn hoofd, in mijn huis, in mijn hart.

En toen kwam die donderdag in september, nu ruim vier jaar geleden. Thomas woonde inmiddels twee maanden bij ons en ik was net weer begonnen met werken, na verlof en vakantie. Ineens waren er vier gemiste oproepen van pleegzorg, plus een voicemail met de dringende boodschap zo snel mogelijk terug te bellen. Aan het einde van de middag was jij terug bij ons thuis.

We aten Chinees die avond. Jij nam alleen een beetje kroepoek en zei niets. Ik bracht je naar bed en je was stil. De volgende ochtend sprak je voor het eerst. Je vroeg wanneer Thomas nou eindelijk eens rustig zou gaan doen. Ik moest om je lachen en het ijs was een klein beetje gebroken.

We zijn nu jaren verder. Er is een hoop gebeurd, maar er is ook wat rust gekomen. En ondanks onze worstelingen durven we steeds een stukje dichter bij elkaar te komen, jij en ik.

Je bent nog steeds het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Gitzwarte haren en grote bruine ogen. Onthoud goed lieve Vera: deze keer mag ik voor jou blíjven zorgen. Jij hoort bij mijn leven, ik wil alles voor je doen. Jij, mijn grote kleine meisje, blaast straks die zeven brandende kaarsjes uit. Ik ben ongelofelijk trots op jou en voel me, net als toen, weer de koning te rijk.