Vera en de verdwenen voorwerpen

Er was eens een meisje dat Vera heette. Vera was niet zomaar een meisje, nee, ze was een heel bijzonder meisje. Vera had namelijk een gave: ze kon voorwerpen laten verdwijnen. Hoe het kwam dat zij dit kon, dat wist niemand precies. Misschien kon ze stiekem toveren, of zou het kunnen komen doordat ze ADHD had en erg snel afgeleid was? Eén ding was zeker: Vera was helemaal niet blij met deze gave, want hierdoor raakte ze continu haar spulletjes kwijt. Eigenlijk kon deze gave dus beter een vloek genoemd worden.
 
Op een dag was het weer zover, de gave had weer toegeslagen: Vera’s gymspullen waren op magische wijze van het ene op het andere moment nergens meer te vinden. Vera, papa, mama en zelfs de juf zetten een grootscheepse zoekactie op touw. Overal keken ze en alles werd overhoop gehaald. Maar de gymtas van Vera was echt weg. Foetsie, pleite, zoek. 
 
“Verdorie”, mopperde mama, “hoe kan dat nou toch?” “Waar heb je ze voor het laatst gezien, Vera, denk eens heel goed na?”, vroeg papa keer op keer. “Nee, ze liggen echt niet op school, ik heb overal gezocht”, zei de juf verbaasd. Ook Vera snapte er niets van. Het was alsof de tas van de aardbodem was verdwenen.

Er verstreken een paar weken, maar de gymspullen bleven onvindbaar. Zuchtend besloot mama dan toch maar nieuwe gymschoenen te gaan kopen voor Vera. Gelukkig had ze thuis nog wel een extra tas en gymkleding. Om te voorkomen dat de gave opnieuw de kop op zou steken, schreef mama héél groot Vera's naam bovenop de neus van beide gympen. Dat zou vast helpen. 
 
Vera kon opgelucht ademhalen. Ze was vastbesloten: vanaf nu zou ze niets meer kwijtraken. Ze wist het zeker. Totdat ze op een zonnige zondagochtend thuis kwam na paardrijles, en mama ineens vroeg: “Vera, waar is eigenlijk je rugzak met paardrijspullen gebleven…?”