Help, ruzie in ons (pleeg)gezin!

"Liggen er nu alweer vieze sokken van jou naast ons bed?" 

"Waar heb je mijn spullen in vredesnaam gelaten, jij ook altijd met je opruimwoede!"

"Schiet nou eens op, ik moet ook altijd op je wachten..."

Zoals ieder stel kunnen manlief en ik heerlijk kibbelen met elkaar. Meestal over dit soort huis-tuin-en-keuken-futiliteiten, die eigenlijk helemaal nergens over gaan. Slechts heel af en toe maken we écht ruzie. Zo vond een tijdje terug hier thuis het inmiddels befaamde piepschuimincident plaats. De korte versie: een creatieve man besloot op zolder te gaan knutselen met piepschuim, wat resulteerde in een sneeuwbaleffect van witte bolletjes door het hele huis en een ontiegelijk boze echtgenote. 

Sinds Vera en Thomas bij ons wonen proberen manlief en ik bewuster om te gaan met ruzies. Niet dat we elkaar daarvoor de tent uitvochten ofzo, maar ruziemaken brengt nogal wat teweeg bij onze kinderen en dat is iets om serieus rekening mee te houden, vinden wij. 

Toen Vera net acuut bij ons was teruggeplaatst hadden we direct door dat conflictsituaties haar ernstige stress bezorgden. Bij de kleinste irritaties of stemverheffing ging zij al volledig door het lint. Totaal in paniek raakte ze ervan. Ieniemienie Veraatje (slechts tweeënhalf jaar oud) tilde met gemak de eetkamerstoelen op en smeet ze zo door de kamer heen. Naast het nodige gooi- en smijtwerk verstopte ze zich in dit soort situaties ook vaak onder de tafel. 

Thomas wordt ook bang van conflicten, maar op een heel andere manier. Hij leeft altijd met de vrees alleen gelaten te worden. De mogelijkheid dat ons gezin uiteen zou kunnen vallen en dat dus zijn veilige wereldje zou kunnen veranderen boezemt hem enorme angst in. Hij is bij elke kleine ruzie dus bang voor een scheiding. Dat is niet iets wat aan de orde is, maar als de angst zich eenmaal meester van hem heeft gemaakt denkt Thomas' brein alleen nog maar in de donkerste doemscenario's. 

Ruziemaken kan een hoop losmaken binnen gezinnen, dat is een ding wat zeker is. Dit geldt voor ieder kind natuurlijk, maar bij kinderen die al het nodige hebben meegemaakt triggert het angst voor hun bestaanszekerheid. Conflicten hebben eerder tot ernstige situaties en misschien zelfs wel tot traumatische gebeurtenissen geleid, dus waarom zou dit niet opnieuw kunnen gebeuren?

Maar is ruziemaken dan iets om altijd maar te vermijden? Mogen pleegouders nooit hun irritaties uitspreken? Nee, natuurlijk niet. Ik zou het niet eens kunnen als ik heel eerlijk ben, altijd maar alles inslikken! Ik ben pleegmoeder maar ook mens en soms rolt er gewoonweg iets ongenuanceerds mijn mond uit. Wat we wél kunnen doen en binnen ons gezin ook elke keer weer proberen, is laten zien dat ruziemaken gedoseerd kan. Dat het niet uit de hand hoeft te lopen, dat er geen fysiek of verbaal geweld aan te pas hoeft te komen. En, het allerbelangrijkste, dat je het ALTIJD weer goed kunt maken met elkaar. 

Dat doen manlief en ik graag met een héle dikke zoen. Het liefst een tikkie overdreven, wat Vera en Thomas erg hilarisch maar ook een beetje "iew" vinden tegenwoordig. De lucht is dan direct geklaard, de angsten kunnen weer veilig worden opgeborgen en we kunnen weer verder met de dingen van alledag. Nadat die sokken in de wasmand zijn gegooid natuurlijk, dat begrijp je wel 😉.