Veranderingen
Thomas houdt niet van veranderingen. Sterker nog: hij heeft
er een hekel aan en kan er erg heftig op reageren. Waar dit precies vandaan
komt weten we niet. Heeft het te maken met zijn turbulente geschiedenis en de
roerige tijd die hij als baby’tje heeft doorgemaakt? Of ligt de oorzaak
simpelweg in zijn verstandelijke beperking? Het waarom zal altijd een raadsel
blijven, maar we weten dat Thomas nu eenmaal het liefst heeft dat alles altijd hetzelfde
blijft en dat hij zijn houvast en veiligheid zoekt in vaste patronen.
Dit wetende, proberen manlief en ik zoveel mogelijk te
zorgen voor stabiliteit in het leven van Thomas. Natuurlijk zijn sommige veranderingen
niet te vermijden (er gaat bijvoorbeeld weleens een juf op vakantie/met verlof/op
zoek naar een andere baan) en dus proberen we Thomas er iedere keer zo goed mogelijk bij te betrekken en erin te
begeleiden. Hij mág het moeilijk vinden, hij mág dat laten merken en
uiteindelijk kan hij ervaren dat er niets ergs gebeurd, dat de wereld nog
steeds ronddraait, dat alles weer op zijn pootjes terecht komt en dat wij er
nog steeds voor hem zijn. Maar het is iedere keer best een gedoe en een hoop
werk om Thomas door veranderingen heen
te loodsen.
Zóveel werk en gedoe, dat het ons lange tijd van grote
beslissingen heeft weerhouden. Zo werden manlief en ik al jarenlang periodiek
getroffen door een zeer hardnekkig Funda virus. Oftewel: bevangen door het idee
te gaan verhuizen. Al een hele poos hebben we het niet meer naar ons zin in de
buurt waarin we wonen en ook wordt ons huis, nu de kinderen ouder worden, behoorlijk
krap. Stiekem fantaseerden we samen eindeloos over een grotere woning in een
groenere omgeving. Omdat telkens direct in met name mijn hoofd de twijfels
opspeelden (is dit niet een véél te grote verandering voor Thomas? Hoe zou het
hem vergaan op een andere school?) schoven we de beslissing iedere keer weer
voor ons uit.
Totdat we op een ‘nu-of-nooit-punt’ kwamen. En uiteindelijk besloten
het tóch te gaan doen, omdat we verwachten dat het voor ons alle vier uiteindelijk
een verbetering zal zijn. We kiezen nu dus zelf zeer bewust voor een héle
grote verandering: we gaan verhuizen! Het voelt goed het nu eindelijk te dóen,
na al die jaren dagdromen. We weten dat er voor Thomas moeilijke momenten aan
zullen komen. Maar daarbij is er inmiddels ook een stuk vertrouwen gegroeid. In
onszelf, dat we hem kunnen ondersteunen in dit proces. En bovenal in Thomas! We merken namelijk dat hij er langzamerhand naartoe leeft, dat hij meedenkt
over hoe hij zijn nieuwe kamer wil inrichten (met vooral zijn vertrouwde
spulletjes ;-) ) en dat hij hartstikke enthousiast is. Daarom vertrouw ik erop
dat zelfs voor onze Thomas, die veranderingen zo ontzettend moeilijk vindt, de
wereld op ons nieuwe stekkie gewoon zal blijven ronddraaien. En dat alles weer
op zijn pootjes terecht zal komen.
Reacties
Een reactie posten