Ziekenboeg
De flessen hoestdrank lijken al op te zijn voor ik de kans krijgt de dop eraf te draaien, de tissues zijn niet aan te slepen en overal in huis klinkt een jammerlijk geklaag, gesnotter en gekuch. Het mag duidelijk zijn: wij doen collectief mee aan de landelijke griepepidemie.
Ik beet het spits af en lag vorige week een aantal dagen voor pampus op bed en bank. Daarna was Thomas aan de beurt, gelukkig was hij vrij snel weer op de been. Vera hield helaas wat langer koorts en manlief koekeloerde sinds zondag steeds lodderiger uit zijn oogjes.
Naast het klaarmaken van kopjes thee, bouillon, beschuitjes en geraspte appeltjes en gesleep met dekentjes (“mama ik heb het zo koud, kun je me toedekken?”, “oh nee, ik heb het nu zo heet, haal er maar weer vlug vanaf"en alle varianten hier tussenin) restte me uiteraard nog een taak: het op de hoogte brengen van de ouders van de kinderen over hun huidige gesteldheid.
Allemaal vinden we dit erg belangrijk, zowel de papa’s en de mama’s als wijzelf als pleegouders. We hebben hierover daarom hele duidelijke afspraken gemaakt: bij koorts en/of doktersbezoek laten wij dit altijd even aan hen weten, tevens buiten de reguliere wekelijkse e-mail en whats-app contacten door.
Het geeft hen de kans om mee te leven, niet alleen met de leuke momenten, maar ook als het even wat minder gaat. Ik vind het meestal een kleine moeite. De enige uitdaging is soms het vinden van de juiste bewoordingen. Ik wil dat ouders begrijpen wat ik bedoel, de boodschap moet goed overkomen, maar ze mogen zich uiteraard niet onnodig veel zorgen gaan maken. Vooral in het geval van Thomas, die medisch gezien nogal wat extra bagage heeft, kan dit ingewikkeld zijn. En dus zat ik afgelopen vrijdag met een hoofd vol snot (letterlijk) en watten (gevoelsmatig) te dubben over wat nou eigenlijk duidelijke woorden en zinnen waren.
Misschien is het in het vervolg toch handiger als de kinderen eerst zelf ziek worden voordat een virusje bij mij terecht komt. Helder nadenken zou me dan in ieder geval iets gemakkelijker af gaan. Helaas kan de griep natuurlijk niet gepland worden. Maar ook hier geldt: voorbereiding is het halve werk. Deze week haalde ik dus vast een noodrantsoen in huis, mét extra hoestpastilles en zakdoekjes. De watten zal ik er waarschijnlijk niet mee uit mijn kop krijgen, maar met het snot en de hoest kan ik dan tenminste wél de strijd aangaan...
Ik beet het spits af en lag vorige week een aantal dagen voor pampus op bed en bank. Daarna was Thomas aan de beurt, gelukkig was hij vrij snel weer op de been. Vera hield helaas wat langer koorts en manlief koekeloerde sinds zondag steeds lodderiger uit zijn oogjes.
Naast het klaarmaken van kopjes thee, bouillon, beschuitjes en geraspte appeltjes en gesleep met dekentjes (“mama ik heb het zo koud, kun je me toedekken?”, “oh nee, ik heb het nu zo heet, haal er maar weer vlug vanaf"en alle varianten hier tussenin) restte me uiteraard nog een taak: het op de hoogte brengen van de ouders van de kinderen over hun huidige gesteldheid.
Allemaal vinden we dit erg belangrijk, zowel de papa’s en de mama’s als wijzelf als pleegouders. We hebben hierover daarom hele duidelijke afspraken gemaakt: bij koorts en/of doktersbezoek laten wij dit altijd even aan hen weten, tevens buiten de reguliere wekelijkse e-mail en whats-app contacten door.
Het geeft hen de kans om mee te leven, niet alleen met de leuke momenten, maar ook als het even wat minder gaat. Ik vind het meestal een kleine moeite. De enige uitdaging is soms het vinden van de juiste bewoordingen. Ik wil dat ouders begrijpen wat ik bedoel, de boodschap moet goed overkomen, maar ze mogen zich uiteraard niet onnodig veel zorgen gaan maken. Vooral in het geval van Thomas, die medisch gezien nogal wat extra bagage heeft, kan dit ingewikkeld zijn. En dus zat ik afgelopen vrijdag met een hoofd vol snot (letterlijk) en watten (gevoelsmatig) te dubben over wat nou eigenlijk duidelijke woorden en zinnen waren.
Misschien is het in het vervolg toch handiger als de kinderen eerst zelf ziek worden voordat een virusje bij mij terecht komt. Helder nadenken zou me dan in ieder geval iets gemakkelijker af gaan. Helaas kan de griep natuurlijk niet gepland worden. Maar ook hier geldt: voorbereiding is het halve werk. Deze week haalde ik dus vast een noodrantsoen in huis, mét extra hoestpastilles en zakdoekjes. De watten zal ik er waarschijnlijk niet mee uit mijn kop krijgen, maar met het snot en de hoest kan ik dan tenminste wél de strijd aangaan...
Reacties
Een reactie posten