Contrast
Een mooi gedekte tafel, lekker eten en vooral heel veel lol: de vaste ingrediënten voor ons jaarlijks terugkerende (pre- of post-) kerstdiner zijn weer aanwezig als ik zaterdag bij mijn vriendinnengroep aanschuif. De verhalen buitelen over elkaar heen, want allemaal willen we ons zegje doen en stuk voor stuk hebben we de ander al veel te lang niet gesproken. We kennen elkaar nu ruim twintig jaar en raken, juist daardoor denk ik, nooit uitgekletst.
Ook al zien we elkaar niet zo vaak, onze vriendschap heeft een solide basis. Rustend op een stevige fundering van vreselijk ontsierende jeugdpuistjes, veel te zoete sterkedrank en foute Spaanse vakantievriendjes, staat het als een huis. Sinds een aantal jaren delen we naast alle verhalen uit onze ‘wilde’ jaren nog een heel belangrijk iets: we zijn allemaal moeder geworden.
Al gauw komt het gesprek dan ook op onze kinderen. Foto’s en filmpjes worden trots getoond en de “oh’s” en de “ah’s” zijn niet van de lucht. De ene mijlpaal na de andere vliegt met een gierende rotvaart over tafel en ik beluister het contrast. Vooral de verschillen met het ontwikkelingstempo en gedrag van Thomas zijn groot. Vriendin A vertelt dat de juf haar dochter zo lief en timide vindt, terwijl ze thuis altijd het hoogste woord voert en best weleens opstandig kan zijn. Vriendin B deelt dat ze bij de kinderopvang wordt aangesproken met de vraag of zij de moeder is van die kleine knappe casanova waarover alle meisjes thuis maar niet uitgepraat raken.
Ik ben in stilte een klein beetje jaloers. Thomas past zich namelijk nergens aan, en timide is hij al helemaal niet. Voorál niet op school, waar regelmatig de ene driftbui nog niet voorbij is als de volgende zich alweer aandient. En andere ouders? Die spreken mij niet aan over hem, maar bellen de school op om te zeggen dat hun kind hem thuis nadoet. Vooral het imiteren van zijn groeiende vocabulaire aan scheldwoorden schijnt erg in trek te zijn.
Naarmate Thomas ouder wordt, lijkt het onderscheid tussen hem en leeftijdsgenoten groter te worden. Of misschien valt het gewoon steeds meer op. Soms steekt dit eventjes, zelfs tijdens een ontzettend gezellig kerstdiner met lieve vriendinnen. Gewoon omdat zijn en daarmee ook mijn leven hierdoor een stuk ingewikkelder kan zijn.
Tot mijn grote vreugde kan ik me een moment later echter weer volledig met m’n medemama’s identificeren. Weliswaar omdat ik mijn zesjarige Thomas volledig herken in de opstandige peuterzoon van vriendin C, maar dat maakt niets uit. Gedeelde smart is halve smart. En daarbij speelt leeftijd gelukkig geen enkele rol!
Ook al zien we elkaar niet zo vaak, onze vriendschap heeft een solide basis. Rustend op een stevige fundering van vreselijk ontsierende jeugdpuistjes, veel te zoete sterkedrank en foute Spaanse vakantievriendjes, staat het als een huis. Sinds een aantal jaren delen we naast alle verhalen uit onze ‘wilde’ jaren nog een heel belangrijk iets: we zijn allemaal moeder geworden.
Al gauw komt het gesprek dan ook op onze kinderen. Foto’s en filmpjes worden trots getoond en de “oh’s” en de “ah’s” zijn niet van de lucht. De ene mijlpaal na de andere vliegt met een gierende rotvaart over tafel en ik beluister het contrast. Vooral de verschillen met het ontwikkelingstempo en gedrag van Thomas zijn groot. Vriendin A vertelt dat de juf haar dochter zo lief en timide vindt, terwijl ze thuis altijd het hoogste woord voert en best weleens opstandig kan zijn. Vriendin B deelt dat ze bij de kinderopvang wordt aangesproken met de vraag of zij de moeder is van die kleine knappe casanova waarover alle meisjes thuis maar niet uitgepraat raken.
Ik ben in stilte een klein beetje jaloers. Thomas past zich namelijk nergens aan, en timide is hij al helemaal niet. Voorál niet op school, waar regelmatig de ene driftbui nog niet voorbij is als de volgende zich alweer aandient. En andere ouders? Die spreken mij niet aan over hem, maar bellen de school op om te zeggen dat hun kind hem thuis nadoet. Vooral het imiteren van zijn groeiende vocabulaire aan scheldwoorden schijnt erg in trek te zijn.
Naarmate Thomas ouder wordt, lijkt het onderscheid tussen hem en leeftijdsgenoten groter te worden. Of misschien valt het gewoon steeds meer op. Soms steekt dit eventjes, zelfs tijdens een ontzettend gezellig kerstdiner met lieve vriendinnen. Gewoon omdat zijn en daarmee ook mijn leven hierdoor een stuk ingewikkelder kan zijn.
Tot mijn grote vreugde kan ik me een moment later echter weer volledig met m’n medemama’s identificeren. Weliswaar omdat ik mijn zesjarige Thomas volledig herken in de opstandige peuterzoon van vriendin C, maar dat maakt niets uit. Gedeelde smart is halve smart. En daarbij speelt leeftijd gelukkig geen enkele rol!
Reacties
Een reactie posten