Confronterend

Ze zit tegenover me en vertelt. Donkere wallen onder haar ogen laten zien dat ze al nachten wakker ligt en de diepe groeven in haar gezicht verraden haar intense verdriet. Ze is een moeder die haar kind kwijt is. Letterlijk.

Het is nu ruim een week geleden dat haar puberdochter wegliep van huis. Het ging al een hele poos niet goed tussen hen. Het kleine meisje dat vanuit dat verre land bij haar was komen wonen, had eigenlijk altijd al problemen gehad. Ze was boos, gejaagd, en soms zelfs agressief. In haar wereld was geen tintje grijs te bekennen, alles was zwart of wit. En voortdurend worstelde ze met gevoelens van afwijzing. Want hoe was het mogelijk dat iemand onvoorwaardelijk van háár zou kunnen houden? Haar geschiedenis had diepgewortelde littekens achtergelaten. Eenieder die dichtbij wilde komen, duwde ze langzamerhand steeds verder van zich af.

Ik luister, maar heb aan een half woord genoeg. Ik kan zinnen afmaken die ik nog nooit eerder heb gehoord, omdat het beeld dat wordt geschetst zó herkenbaar is. Deze vrouw belichaamt mijn grote angst:  moet ik over tien jaar hetzelfde verhaal vertellen?

Het is heel dubbel. Enerzijds besef ik dat het geen zin heeft me nu al druk te maken om wat misschien ooit komen gaat. Anderzijds weet ik dat ik er, als pleegmoeder, rekening mee moet houden dat dingen later wellicht niet altijd even vlekkeloos zullen gaan verlopen. En dat maakt me ontzettend bang.

Als ik heel eerlijk ben, druk ik dit angstgevoel het liefste weg. Maar er zijn momenten, zoals nu, waarop ik ermee word geconfronteerd. En dan kan ik er niet omheen. Dus huil ik bittere tranen om de 3-0 achterstand waarmee haar pubermeisje en mijn mooie Vera in het leven zijn komen te staan.

Anderhalve dag kost het me om de spoken uit mijn hoofd weg te jagen. Om te zien dat haar meisje niet mijn Vera is. Om mezelf in te prenten dat ik als hulpverlener alleen de mensen spreek bij wie het mis is gelopen, en nooit degenen waarbij alles goed is gegaan. Maar vooral om te beseffen dat ieders leven anders loopt. En dat het dus oneerlijk zou zijn Vera’s verhaal al op voorhand in te kleuren met de dingen waar ík zo bang voor ben.