Verwachtingen

Met oud en nieuw hangen er, naast mistige kruitdampen, talloze verwachtingen in de lucht. Met veel bombarie en een hoop geknal wordt de afgelopen periode afgesloten en het ontkurken van de champagne markeert een nieuw begin. Een vers jaar ligt voor ons, als een lege pagina in een opengeslagen boek. Klaar om te worden volgeschreven met prachtige verlangens en langgekoesterde wensen.

Natuurlijk is dit onzin, dat weten we allemaal eigenlijk wel. Het verspringen van de datum kan er niet voor zorgen dat ineens alles anders, beter en nieuwer wordt. De hypotheek moet nog steeds worden betaald, de was wordt echt niet vanzelf schoon en maandag wacht gewoon weer hetzelfde werk achter hetzelfde bureau. Toch voelt het fijn iets af te kunnen ronden en met een soort van schone lei een frisse doorstart te kunnen maken.

Ook ik zat ooit boordevol grootse verwachtingen. Tien jaar geleden, nog net niet getrouwd, droomde ik van een eigen huis, twee kinderen, een hond en een stationwagen. Het huis zou groot zijn, de kinderen (een meisje en een jongen genaamd Eliv en Karsten) zouden sproetjes hebben, de hond was een lieve, gigantische lobbes en de auto had een kofferbak met genoeg ruimte voor ontelbare avontuurlijke vakanties.

Maar verwachtingen hebben betekent soms ook moeten loslaten. Omdat dromen niet altijd uitkomen, of er anders uit blijken te zien in de realiteit van alledag, als de kruitdampen zijn opgetrokken. Dat geldt voor ons allemaal. Mijn huis is dus niet groot, maar staat bescheiden in een rijtje. Op de neuzen van mijn kinderen is geen sproet te bekennen en hun namen heb ik niet zelf kunnen kiezen. De hond is weliswaar heel lief, maar vooral klein en koppig. En de auto heeft echt wel genoeg ruimte, maar brengt ons het liefst naar enigszins voorspelbare plekken, omdat we daar als gezin nu eenmaal het beste bij gedijen.

In de loop der jaren heb ik geleerd dat ‘anders dan verwacht’ niet altijd ‘minder goed’ hoeft te betekenen. En dat het helpt om mijn dromen klein en behapbaar te houden. Soms word ik dan ineens zelfs blij verrast. Zo verwachtte ik gisteravond een gezellig avondje met manlief en de kinderen bij vrienden thuis te hebben. Ik was ervan uitgegaan dat we (voortijdig) huiswaarts zouden moeten keren zodra de koek op en de Concerta uitgewerkt zouden zijn. Maar het liep anders. Vera ging niet ongecontroleerd stuiteren. Thomas had weliswaar de hele avond oordoppen in, maar werd niet overmand door zijn grote angst voor vuurwerk. En beide kinderen deden zowaar braaf een dutje voordat de jaarwisseling aanbrak.

Om twaalf uur kon ik dus samen met hen, manlief én onze vrienden proosten op een mooi nieuw jaar. Vol haalbare verwachtingen en met misschien af en toe een onverwacht leuk extraatje. Gelukkig nieuw jaar allemaal!