Shame on me: ik gebruikte pleegzorg als excuus!

Heb jij het weleens gedaan; je verschuilen achter het feit dat je pleegouder bent? Je pleegkinderen als excuus gebruikt? Ergens onderuit geprobeerd te komen door de 'pleegzorgkaart' te spelen? Ik moet bekennen; ik wel... Twee keer zelfs, shame on me!

De eerste keer was tijdens een telefoongesprek met 'Stichting Het Vergeten Kind'. Ik was zo aardig geweest hen een donatie te doen en had- heel lief- van hen post-its ontvangen om een hartenhuisje op het raam te kunnen plakken. Daarna werd ik echter zo ongeveer gestalkt door hun telefonisten, die op een persoonlijke missie leken om mij, ondanks mijn eerdere registratie in het 'bel-me-niet-register', te spreken te krijgen. Dat lukte uiteindelijk en ik was not amused. Ze probeerden me namelijk met al hun overtuigingskracht te verleiden om donateur te worden of om op zijn minst opnieuw een eenmalige schenking te doen. Daar zat ik niet op te wachten en ik legde kalm uit: "ik ben lid van een aantal goede doelen die ik structureel steun, de rest steun ik incidenteel, bijvoorbeeld bij collectes". Dat begreep de mevrouw aan de andere kant van de lijn heel goed, althans, dat zei ze. Toch bleef ze fanatiek aandringen en mijn irritatie groeide en groeide. En ineens was hij daar, de zin die ik nooit had verwacht uit te spreken: "ik heb twee pleegkinderen in huis, dus ik denk dat ik al wel genoeg doe voor de vergeten kinderen van Nederland". Oeps... ik had me verstopt achter mijn pleegouderschap!

Ondanks mijn schaamte hiervoor deed ik het kortgeleden nog eens, toen er een verkoper aan de deur kwam met stroopwafels die hij verkocht voor een heel goed doel, namelijk om kinderen in opvanghuizen een fijne vakantiedag te kunnen bezorgen. Nu ben ik niet vies van een koekje op zijn tijd en zoals ik net al aangaf steun ik regelmatig diverse belangwekkende organisaties, maar dit zaakje stonk. Niet alleen kostte één zakje stroopwafels maar liefst tien euro, ook oogde het logo op het pasje om de nek van de man die bij me had aangebeld nogal onprofessioneel. Alsof hij zelf in Word wat in elkaar had zitten flansen zeg maar. Ik wilde dus zo snel mogelijk af van die kerel met zijn buitensporig dure stroopwafels en hoppa... daar was 'ie weer: "ik heb twee pleegkinderen in huis dus ik doe al genoeg voor deze doelgroep vind ik". Dat was de meneer gelukkig helemaal met mij eens en het werkte: hij droop af, samen met zijn zak vol prijzige koekjes.

In beide gevallen was het spelen van de pleegzorgkaart voor mij dus best effectief. En toch doe ik het liever niet. Het voelt namelijk zo ontzettend hypocriet: aan de ene kant zeg ik altijd dat ik er een hekel aan heb als een soort superheld/MoederTheresa/heilige (*omcirkel hier je persoonlijke voorkeur) te worden afgeschilderd enkel en alleen omdat ik pleegmoeder ben. Ik ben namelijk hartstikke blij dat ik voor Vera en Thomas mag zorgen en ben super trots op ons gezin! Daarbij komt dat ik lang niet alles goed doe in de opvoeding en dus bepaald geen alwetende übermoeder ben. Maar wat doe ik aan de andere kant wél keihard? Juist: mijn pleegkinderen als excuus gebruiken. Dat is natuurlijk niet helemaal in overeenstemming met elkaar, want daarmee zet ik mezelf op zo'n moment neer als iemand die al méér dan genoeg doet voor deze wereld en daarom alle recht heeft een donatie te weigeren. Pfff... stom van mij hè?


Daarom neem ik me bij deze plechtig voor in het vervolg eerlijk te zijn over mijn keuze om niet te doneren op dat moment. Zo nodig herhaal ik dezelfde zin gewoon een keer of tien, mocht iemand blijven aandringen. En voor noodgevallen bedenk ik alvast een zwikkie simpele smoesjes die niets met mijn bijzonder mooie gezin te maken hebben. Iets met een lege telefoonbatterij of een pan op het vuur of zo. Speel ik in ieder geval geen pleegmoederverstoppertje meer 🙈!