De klas die niemand wil

Het is dinsdagochtend, iets voor half negen. Gehaast loods ik Thomas de auto uit en het schoolgebouw in. “Goedemorgen!” Vrolijk wordt hij begroet door zijn favoriete juf. Aan een lange tafel zitten vier van zijn klasgenoten. Er wordt gebouwd, gepuzzeld en gekleid. Voordat het echte leren begint mag er eventjes gespeeld worden. Thomas hangt zijn jas op, pakt zijn tas uit en ik klets ondertussen wat met de leerkracht. Plots zoeft er een homp klei rakelings langs mijn hoofd. Twee jongens hebben overduidelijk ruzie en steken dit niet onder stoelen of banken.

Sinds het begin van dit schooljaar zit Thomas in deze klas. Het is een zogeheten zorgonderwijsgroep. Een speciale klas binnen de ZMLK school, gericht op kinderen die naast een verstandelijke beperking allerlei gedragsproblemen hebben. Maximaal acht leerlingen van verschillende leeftijden vormen samen een complexe club. Ieder heeft zijn of haar eigen gebruiksaanwijzing, en dan is er natuurlijk ook nog zoiets als het groepsproces wat nauwgezet begeleid moet worden. Allemaal net een beetje ingewikkelder dan in andere klassen. En dat is nu net waar de schoen wringt.

De groep is berucht binnen de school. Zo berucht dat vrijwel niemand van het vaste personeel er wil werken. Invallers van buiten de school vinden is al helemaal ondoenlijk. Er is nog geen enkele docent geweest die na een dag meedraaien is teruggekomen. Wel vonden ze het allemaal reuze knap van degenen die dagelijks voor deze groep staan. Maar daar heeft natuurlijk niemand wat aan. Vooral de leerlingen niet.

Ergens snap ik het allemaal best hoor, maar het doet tegelijkertijd zo ontzettend veel pijn. Mijn lieve Thomas zit in een klas waar geen leerkracht wil werken. Vinden ze hem en zijn klasgenoten dan echt allemaal zo verschrikkelijk? Ziet niemand wat je met hen kan bereiken als je eenmaal een beetje vertrouwen hebt opgebouwd? En waar is het respect voor deze kwetsbare groep kinderen eigenlijk gebleven?

Dinsdagochtend, iets over half negen. De homp klei is achter me op de vensterbank beland. Beheerst maar kordaat heeft de juf de ruzie tussen de twee jongens op weten te lossen. Schoorvoetend schudden ze elkaar de hand. Gelukkig is zij iemand die wél ziet wat deze leerlingen nodig hebben. Ik geef Thomas een dikke kus en zeg de juf gedag. Wat ben ik blij dat zij er is vandaag.