Gebroken hartje

Maandagochtend, 9.30 uur. Ik zit op mijn werk en kiep zojuist mijn tweede kop koffie naar binnen. Zucht… echt helpen doet het niet. Nog voordat ik op kantoor aankwam had ik het gevoel er al een hele dag op te hebben zitten. Wat zeg ik, DRIE dagen! Het was een onstuimige ochtend. Thomas was de plectrum van zijn net nieuwe speelgoedgitaar kwijt. Waar had hij hem voor het laatst gezien? Dat wist hij wel, oplettend als hij is: Vera had hem meegenomen naar haar kamer. En nu was hij weg. Foetsie, verdwenen, nergens meer te vinden. En Vera? Die had ook geen flauw idee waar dat ding nu toch kon zijn.

Terwijl Thomas steeds onrustiger werd en maar bleef herhalen dat de plectrum écht op haar kamer moest liggen, keek Vera me met grote ogen aan. Zo onschuldig mogelijk, en daarna zelfs een beetje boos. Want nee, zij had hem werkelijk waar nergens gezien! Omdat dit al veel vaker niet bepaald bleek te kloppen bleef ik toch wat aandringen. En net voordat ik me schuldig ging voelen (want zou ik haar nu vals aan het beschuldigen zijn?) gaf ze toe. Vlug graaide ze de plectrum uit haar slof, waarin ze hem zo diep mogelijk had weggestopt. Een prima plek om iets nooit meer terug te vinden.

Ondanks mijn boosheid lukte het me rustig te blijven. Thomas kalmeerde, want hij had zijn bezit weer veilig terug. Eerst maar eens ontbijten, dacht ik kalm. Toen de eerste happen brood naar binnen waren sneed ik voorzichtig het onderwerp aan. In hapklare brokjes en mijn beste Jip-en-Janneke-taal probeerde ik Vera iets uit te leggen over eerlijkheid en vertrouwen. Ik sloeg de plank volledig mis. Ze snapte er werkelijk helemaal niets van. Ze had toch sorry gezegd, en de plectrum was toch terug bij Thomas? Wat was nu eigenlijk het probleem?! Het was de zoveelste keer dat ik moest inzien dat Vera’s inlevingsvermogen (nog?) slechts minimaal ontwikkeld is. De rest van mijn boterham bleef onaangeroerd liggen. Mijn maag zat teveel in de knoop.

Zeven beantwoorde e-mails en twee vergaderingen met collega’s verder zie ik hem ineens hangen: het gebroken hartje aan het felroze koordje om mijn nek. Gisteren gekregen van Vera, met een hele trotse blik. Zelf geknutseld, speciaal voor mij. Er staan twee woorden op: “best” en “for”. Ik weet dat Vera nu de andere helft draagt, met daarop “friends” en “ever”, en voel me plots een beetje warmer worden. Want hoewel mijn hart, net als dit plastic prulletje, af en toe flink gebutst en gebroken kan voelen, geeft dit me toch hoop. Hoop op groei, en hoop op verandering.