Rennen, vliegen, vallen en je erbij neerleggen

Deze week wordt Vera acht. Al wekenlang laveert ze onrustig heen en weer tussen schoencadeautjes en verjaardagwensen. Een aftelkalender met kleine tekeningentjes erop biedt uitkomst maar het blijft natuurlijk reuze spannend allemaal. Terwijl zij zich verheugt op de cadeautjes die ze zal gaan krijgen dwalen mijn gedachten af naar alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Eén zinnetje blijft terugkomen in die enorme brij van herinneringen: ‘wat hebben we hard gewerkt’.

Dit was namelijk het jaar dat er eindelijk hulp kwam binnen ons gezin. Na jarenlang zelf te hebben geworsteld met de hechtingsproblemen van Vera was het nu tijd de professionals erbij te halen. Van video interactie begeleiding tot ouder-kind therapie, we ondergingen het allemaal. Er werd gefilmd, gekeken, geoefend en we evalueerden ons een slag in het rondte.

Natuurlijk kregen we handvatten en natuurlijk leerden we een hele hoop. Maar bovenal gaf al die hulpverlening me een heel belangrijk (en tevens ontiegelijk pijnlijk) inzicht: Vera’s problematiek zal nooit meer overgaan. Uiteraard wist ik best al dat een reactieve hechtingsstoornis, ADHD en een beneden gemiddeld IQ geen zaken zijn die je wegpoetst met een beetje therapie en her en der een pilletje. Toch had ik kennelijk onbewust de hoop gekoesterd dat dingen drastisch zouden gaan veranderen.

En dat was nu net wat er níet gebeurde. Als ik heel eerlijk ben is er eigenlijk vrij veel hetzelfde gebleven, ondanks al dat harde werken. Hoewel ze soms voorzichtig een stapje dichterbij durft te zetten blijft het leven voor Vera veel vaker een vreselijk ingewikkelde worsteling. Er zijn relatief rustige periodes maar ook tijden van veel vuurwerk in haar hoofd.  Het aanvaarden dat dit is zoals het is heeft me heel wat tranen gekost, en nog kunnen de waterlanders op een onbewaakt ogenblik onverwachts over mijn wangen rollen. Na al het rennen en vliegen heb ik het gevoel dat we zijn gevallen. Dat we stilstaan. Dat we zijn ‘uitgetherapiet’.

Terwijl ik cadeautjes inpak en me afvraag waar de slingers ook alweer liggen denk ik aan het voordeel van vallen. Er volgt namelijk altijd een landing. Die kan hard of zacht zijn, geleidelijk of abrupt verlopen, maar hij komt er hoe dan ook. En ondanks al het zeer ben ik blij en trots, want ik merk dat de liefde voor elkaar binnen ons gezin een stevig vangnet vormt. Een prachtige parachute waarmee we veilig kunnen neerkomen, zodat we na al het harde werken eindelijk kunnen gaan berusten in de dingen die nu eenmaal zijn.