Leren spelen

We noemen Vera thuis weleens gekscherend ‘ons papegaaitje’. Ze is namelijk een ster in napraten en nadoen. Ze imiteert vrijwel de hele dag door: ze gaat daar waar Thomas gaat, kopieert binnen no time foutloos alle liedjes die ze leert in de klas, en (oeps!) ik hoor daarnaast haarscherp mezelf terug als zij begint te praten. Maar zo goed als Vera is in imiteren, zo slecht is ze in zelfstandig spelen. Ons huis staat vol met prachtig speelgoed, maar ze lijkt er bar weinig mee te kunnen.

Het is een vreemd mechanisme, want al maanden voor haar verjaardag aanbreekt en ver voordat een zekere goedheiligman nog maar één voet op Nederlandse bodem heeft gezet, heeft zij haar verlanglijstje al klaarliggen. Als een mantra herhaalt ze eindeloos het rijtje met items waar ze zo ontzettend naar verlangt. Maar zodra haar langgekoesterde wensen dan eindelijk zijn vervuld staan ze stuk voor stuk een dikke laag stof te verzamelen op haar slaapkamer.

Een tijdlang dacht ik dat het haar vooral om het ‘hebben’ ging. Dat het te maken had met een soort onverzadigbare honger naar altijd meer. En hoewel het vast een rol zal spelen (zoals bij bijna alle kinderen waarschijnlijk) is dit niet het enige wat er aan de hand is. Vera weet oprecht niet goed hoe het eigenlijk moet, dat hele ‘spelen’. Zelf bedenken wat ze met haar speelgoed kan gaan doen is voor haar veel te ongrijpbaar.

Nadat ik onlangs Vera’s kamer had schoongemaakt en al het speelgoed weer stofvrij stond te glanzen, kreeg ik plotseling een idee. Ineens zag ik het: mijn Vera, mijn papegaaitje, kon haar enorme imitatietalent gebruiken om te léren spelen! Natuurlijk had ik haar al talloze malen voorgedaan hoe ze haar speelgoed kon gebruiken, maar uiteindelijk genoot ze op die momenten vooral van het samenspel met mij, en bleef ‘in haar eentje spelen’ nog steeds onontgonnen gebied. Daarom kropen we dit keer achter de tablet, want YouTube bood uitkomst. Ken je die tenenkrommende ‘unboxing video’s’? Ik ergerde me altijd al groen en geel als ik nog maar één fragment ervan voorbij zag komen, maar nu ging ik er bewust naar op zoek.

Samen met Vera keek ik een filmpje over een Duplo prinsessenkasteel, waarin stap voor stap alles werd uitgepakt en in elkaar gezet, waarna er vervolgens door één persoon mee gespeeld werd. Ik keek opzij en zag dat er ook bij Vera een lampje ging branden. Dit kon ze best nadoen! Voor het eerst pakte ze het door manlief gebouwde Sofiapaleis van haar kamer. Ze had er zo lang om gezeurd, het op haar verjaardag van ons cadeau gekregen, en nu wist ze eindelijk hoe ze er zelf mee kon gaan spelen. Zo zie je maar: soms is een simpele oplossing onverwacht dichtbij, en blijkt een eigenschap die eerder een beperking leek, ineens een hele grote kracht te zijn!