Hokjes
Thomas denkt niet in hokjes. Tenminste, als het om personen gaat. Los van zijn grote behoefte aan structuur in de activiteiten van alledag laat het hem namelijk volledig koud of anderen nu man, vrouw, groot, klein, dik, dun, pikzwart of pimpelpaars zijn. Met een open blik treedt hij iedereen tegemoet en vraagt hij mensen het hemd van het lijf. Hij vindt niets raar, hooguit interessant.
Ook wat hemzelf betreft zijn er weinig kaders. Hij is wie hij is, en daarmee uit. Al zou de koningin met een tienkoppig gevolg voorbij komen schrijden, dan nog zou er aan Thomas niets veranderen. Als hij blij is geniet iedereen daarvan mee. Maar ook als hij boos is mag de hele wereld dat horen. Het maakt hem niet uit waar hij is: thuis, op school, op visite. Thomas is Thomas.
Ik heb weleens gewenst dat hij wat aangepaster zou zijn in sommige situaties. Dat hij enigszins in een hokje zou passen. Dan zou hij misschien op school gemakkelijker tot leren kunnen komen, en wellicht zouden we als gezin ook wat onopvallender door het leven kunnen laveren. Het zou een aantal dingen gewoonweg een stuk eenvoudiger maken.
Maar op een doodgewone vrijdagochtend laat Thomas me zelf zien dat hij helemaal geen hokje nodig heeft. Er is een circusfeest op school want de juffen vieren hun verjaardag. Iedereen mag verkleed komen en Thomas is laaiend enthousiast. Al snel heeft hij zijn outfit klaarliggen: hij gaat verkleed als koorddanseres. Met een beetje hulp wurmt hij zich in het balletpakje van zijn zus en met een tevreden blik bekijkt hij zichzelf in de spiegel. Zijn ogen glimmen van blijdschap, wat is hij prachtig!
Met gemengde gevoelens aanschouw ik het geheel. Wat nou als hij enorm gepest wordt? Ik leg hem voorzichtig uit dat andere kinderen misschien een beetje zullen lachen als ze hem zien, en we oefenen samen wat hij dan terug kan zeggen. Triomfantelijk stapt Thomas die ochtend de klas binnen. In zijn ogen lees ik niets dan kracht. Niemand kan hem wat maken, vandaag is hij Thomas de koorddanseres. Punt.
Nog altijd even fier komt hij die middag het schoolgebouw uit paraderen. Hij heeft een heerlijke dag gehad. Ik hoor een paar oudere kinderen grinniken: “Kijk, een meisje.” Thomas haalt zijn schouders op. “Maakt me niks uit, ík vind het mooi.” De tranen schieten in mijn ogen. Wat ben ik trots op die stoere bink met zijn glittertutu. Daar kunnen alle hokjesdenkers (inclusief ikzelf!) nog een héle hoop van leren…
Ook wat hemzelf betreft zijn er weinig kaders. Hij is wie hij is, en daarmee uit. Al zou de koningin met een tienkoppig gevolg voorbij komen schrijden, dan nog zou er aan Thomas niets veranderen. Als hij blij is geniet iedereen daarvan mee. Maar ook als hij boos is mag de hele wereld dat horen. Het maakt hem niet uit waar hij is: thuis, op school, op visite. Thomas is Thomas.
Ik heb weleens gewenst dat hij wat aangepaster zou zijn in sommige situaties. Dat hij enigszins in een hokje zou passen. Dan zou hij misschien op school gemakkelijker tot leren kunnen komen, en wellicht zouden we als gezin ook wat onopvallender door het leven kunnen laveren. Het zou een aantal dingen gewoonweg een stuk eenvoudiger maken.
Maar op een doodgewone vrijdagochtend laat Thomas me zelf zien dat hij helemaal geen hokje nodig heeft. Er is een circusfeest op school want de juffen vieren hun verjaardag. Iedereen mag verkleed komen en Thomas is laaiend enthousiast. Al snel heeft hij zijn outfit klaarliggen: hij gaat verkleed als koorddanseres. Met een beetje hulp wurmt hij zich in het balletpakje van zijn zus en met een tevreden blik bekijkt hij zichzelf in de spiegel. Zijn ogen glimmen van blijdschap, wat is hij prachtig!
Met gemengde gevoelens aanschouw ik het geheel. Wat nou als hij enorm gepest wordt? Ik leg hem voorzichtig uit dat andere kinderen misschien een beetje zullen lachen als ze hem zien, en we oefenen samen wat hij dan terug kan zeggen. Triomfantelijk stapt Thomas die ochtend de klas binnen. In zijn ogen lees ik niets dan kracht. Niemand kan hem wat maken, vandaag is hij Thomas de koorddanseres. Punt.
Nog altijd even fier komt hij die middag het schoolgebouw uit paraderen. Hij heeft een heerlijke dag gehad. Ik hoor een paar oudere kinderen grinniken: “Kijk, een meisje.” Thomas haalt zijn schouders op. “Maakt me niks uit, ík vind het mooi.” De tranen schieten in mijn ogen. Wat ben ik trots op die stoere bink met zijn glittertutu. Daar kunnen alle hokjesdenkers (inclusief ikzelf!) nog een héle hoop van leren…
Reacties
Een reactie posten