Trots

Thomas houdt ervan om ’s avonds nog wat te rommelen op zijn kamer, voordat hij zijn bed instapt. Het lijkt iets wat hij echt even nodig heeft alvorens hij voldoende rust vindt om de slaap te kunnen vatten. Er zijn tijden geweest dat dit ‘rommelen’ telkens uitliep op een enorme ravage omdat Thomas letterlijk alles uit de kast trok. Mezelf voortploegend door bergen speelgoed, hopen kleding en rondslingerende boekjes deed ik talloze pogingen hem enigszins op tijd zijn bed in te bonjouren, met wisselend succes.

Inmiddels beperkt Thomas zich tot één of twee stuks speelgoed en hoef ik me niet meer hink-stap-sprongend door zijn kamer te manoeuvreren. Een hele vooruitgang. Op tijd gaan slapen blijft echter een aandachtspunt, en de volgende dag uitgerust genoeg zijn om op school enigszins te kunnen functioneren vind ik  toch wel heel erg wenselijk. Ik probeer dan ook alert te zijn op gestommel wat van boven klinkt als ik eenmaal met een kop koffie op de bank neerplof ’s avonds. Voor mij is dit hét signaal om nog een keertje naar boven te gaan. Gelukkig doet een extra nachtzoen en her en der een klein dreigementje of vleugje chantage (zéér onpedagogisch, maar voldoende nachtrust is heilig!) meestal wonderen, en slaapt Thomas tegenwoordig redelijk bijtijds.

Er zijn echter altijd uitzonderingen op de regel. Soms is hij gewoon nog niet moe, of speelt er nog teveel in zijn hoofd. En heel af en toe ben ik zelf net wat minder oplettend. Zo moest ik onlangs op een ochtend vreselijk mijn best doen om Thomas wakker te krijgen. Normaal staat hij al voor mijn wekker gaat vrolijk te springen naast mijn bed, maar dit keer bleef het rustig. Eenmaal zijn ogen open werd de reden van zijn slaperigheid me meteen duidelijk. “Ik gewerkt”, vertelde Thomas namelijk met een trotse grijns, terwijl hij me zijn tekenboek liet zien.

Heel stilletjes en zonder enig gestommel had hij een zelfportret gemaakt. Het had behoorlijk wat tijd gekost, maar wat wás het prachtig geworden. Zoiets moois had Thomas nog nooit getekend. En hoewel ik natuurlijk met een strenge blik probeerde op te merken dat zo lang opblijven écht niet kon, prikte Thomas daar meteen feilloos doorheen. Want natuurlijk zag hij direct dat ik totaal niet boos, maar eigenlijk alleen maar apetrots was. Op hem, en zijn geweldige kunstwerk…