Een doos vol herinneringen

Bovenop Vera’s kledingkast staat een grote doos. Hij is roze en tot aan de rand gevuld met mooie herinneringen aan haar babytijd. Piepkleine kleertjes, een voetafdruk in gips, een mapje met foto’s en de leren slofjes waarop ze haar eerste stapjes zette. Een heel jaar geluk, gevangen in één omhulsel.

Ik weet nog goed dat ik de doos gevuld heb, daags na Vera’s vertrek. De meeste kledingstukken en spulletjes waren met haar meeverhuisd toen ze naar haar ouders vertrok, maar de dingen die ze niet meer paste en de items met grote sentimentele waarde lagen nog in haar kast, op het zo zorgvuldig voor haar ingerichte babykamertje. Terwijl de tranen over mijn wangen rolden werd de doos steeds voller. Een achtbaan van emoties, gevangen in één omhulsel.

In de periode dat Vera bij haar papa en mama woonde dacht ik elke dag aan haar. Soms pakte ik de doos erbij en haalde ik één voor één alle spulletjes eruit. Ik bekeek iedere foto keer op keer en snoof de steeds vager wordende zwitsalgeur op uit de rompertjes die ze ooit elke dag had gedragen. Even kon ik mezelf dan onderdompelen in alles wat was geweest, bijvoorbeeld wanneer ik het zonnebrilletje vond dat Vera tijdens een strandvakantie had gedragen en het badpakje waarin ze met ons samen was gaan zwemmen in het pierenbadje. Honderden bitterzoete gedachten, gevangen in één omhulsel.

Sinds Vera weer bij ons thuis woont staat de roze doos op haar nieuwe kamer, die we wederom met veel liefde voor haar hebben ingericht. Ongeveer eens per maand vraagt ze mij om hem van de kast te pakken. Terwijl Vera geniet van mijn verhalen over de tijd dat ze nog een ieniemienie Veraatje was, bestudeert ze ieder item met grote nauwkeurigheid. Kijk mama, dit pakje heb jij toch ook als baby aangehad? En wanneer droeg ik dit schattige jurkje ook alweer? Ik knik en vertel, en voel me warm vanbinnen. Want voor altijd gevangen in deze doos, in dit omhulsel, zit Vera’s onuitwisbare basis. En dat is, voor ons allebei, van onschatbare waarde!