Een moeder voor haar dochter
Vanmiddag is de moeder van Vera op bezoek. Vanuit mijn
ooghoek volg ik hun vaste rituelen. Eerst een foto van Vera alleen, en dan
eentje samen. Een kopje thee met een koekje. Nagels lakken, een spelletje doen
en samen kleuren. En natuurlijk weet Vera feilloos de lipgloss en mascara te
vinden in haar moeders handtas, dus ook “make-uppen” is een telkens terugkerend
programmaonderdeel. Een middag samenzijn met mama, de vrouw met dezelfde
gitzwarte haren als zijzelf. De persoon die haar maakte, de moeder die haar gedragen
heeft. Maar ook de ouder, die niet langer voor haar zorgen mocht.
Ik kijk en zie vreugde en verdriet samenkomen in één ruimte.
Vera geniet van alle aandacht, en het geluk van moeder die haar dochter weer
ziet is bijna tastbaar. Er is echter ook onhandigheid en onbegrip, en Vera
maakt gretig gebruik van daar waar even geen grenzen lijken te zijn. Ze zijn in
elkaars leven, maar toch is er afstand. Letterlijk, omdat Vera een uur
reizen van haar ouders woont, maar ook figuurlijk, omdat haar hele
dagelijks leven binnen ons gezin vorm heeft gekregen, en ze dit niet meer deelt
met degenen die van nature het dichtste bij haar zouden moeten staan. Haar
wortels beginnen aarde vast te grijpen bij ons thuis. Van de taal die moeder en
dochter eens zo vanzelfsprekend samen spraken, weten ze nu vaak niet meer
precies de woorden terug te vinden.
Ik zorg voor het kind van de vrouw die nu in mijn huis is. Ik
breng haar naar school, smeer haar boterhammen en borstel dagelijks die
prachtige gitzwarte haren. Ik troost haar als ze is gevallen en zing een liedje
voordat ze gaat slapen. Ik ben, naast deze vrouw, ook een moeder voor haar
dochter.
Ik kijk en aanschouw haar worsteling. Ik zie haar gezicht
betrekken wanneer Vera mij per ongeluk mama noemt, ondanks haar meestal zo
voorzichtig gekozen woorden. Ik hoor haar antwoorden als Vera vragen
stelt waarop zij het antwoord niet weet. Ik voel haar machteloosheid als Vera
niet naar haar wil luisteren en ik in moet grijpen, omdat het haar aan
overwicht ontbreekt.
Ik doe mijn best, probeer ruimte te geven waar mogelijk en
in banen te leiden waar nodig. Stuur wekelijks foto's en filmpjes per mail. Zorg voor extra attenties en aandacht op verjaardagen
en moederdag. Maar ik besef dat het nooit genoeg kan en zal zijn. Omdat deze
vrouw, deze moeder, waarschijnlijk altijd zal blijven voelen dat de rol die ik
in Vera’s leven speel, de functie is die haar is afgepakt.
Reacties
Een reactie posten