Campagne

Eind september is Pleegzorg Nederland gestart met de campagne “Supergewone mensen gezocht”, met als doel dit jaar 3500 nieuwe pleegouders te werven. Middels pakkende slogans, over bijvoorbeeld Jimmy die een pleegvader zoekt om een potje met hem te voetballen in de tuin en Toprak die uitkijkt naar een pleegouder die snel een paardenstaart in haar haren weet te maken, wordt geprobeerd de aandacht van mensen te trekken. Het achterliggende idee is dat je beslist géén superheld hoeft te zijn om pleegouder te worden.

Daar ben ik het helemaal mee eens. Pleegouderschap gaat niet gepaard met de acute aanschaf van een knalrode cape waarmee je ineens torenhoog kunt vliegen of het dagelijks drinken van een magisch drankje waardoor je plotsklaps over mega machtige krachten beschikt. Het gaat over de dagelijkse zorg voor kinderen die in de penarie zitten. Kinderen die een plek nodig hebben waar ze veilig kunnen zijn en gekoesterd mogen worden. En daar hoef je zéker niet een soort in alles uitblinkende godheid voor te zijn.

Wel komt er natuurlijk veel meer bij pleegzorg kijken dan het trappen van een balletje of wat handigheid met een borstel en elastiekjes. Ik denk persoonlijk dat het heel belangrijk is dat mensen meer te weten komen over wat pleegouder zijn feitelijk inhoudt, zonder er donzige doekjes om te winden. Mijn ervaring is dat heel veel mensen het begrip pleegzorg niet of nauwelijks kennen. Minimaal wekelijks word ik namelijk onderworpen aan een vragenvuur dat ongeveer als volgt gaat (voor het gemak heb ik mijn antwoorden er maar alvast bij genoteerd):

1.       Pleegzorg is toch altijd tijdelijk? Nee, dat hoeft niet. Er zijn verschillende vormen  van pleegzorg. Langdurig, kortdurend, crisisplaatsingen, weekendpleegzorg. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat. En ja, het streven is altijd dat kinderen zo snel mogelijk weer bij hun ouders gaan wonen. Maar in behoorlijk wat gevallen zijn de problemen of beperkingen van ouders blijvend, waardoor er dan vaak een permanente pleegzorgplaatsing volgt.

2.       Maar is dat dan hetzelfde als adoptie? Nee, pleegzorg is geen adoptie. De kinderen zijn wettelijk gezien niet “van jou” als pleegouder. Wel is het in sommige gevallen mogelijk om op een gegeven moment pleegoudervoogd te worden van een kind. Het is, voor zover het kan, de bedoeling dat er contact blijft met biologische ouders en/of familieleden, meestal in de vorm van een vaste bezoekregeling. Je hebt als pleegouder dus  niet alleen met het kind zelf te maken, maar krijgt er vaak een halve familie bij cadeau. En ja, dat is soms best hard werken.

3.       Krijg je begeleiding als pleegouder? Ja, er is begeleiding. De frequentie en vorm lopen nogal uiteen, maar in principe is er voor de pleegouders meestal een pleegzorgwerker en voor het kind zelf (en ouders) een (gezins)voogd. Ook die mensen krijg je er dus bij, overigens zonder strikje eromheen. Vaak is dat een fijne aanvulling, maar soms kost ook dit veel tijd en energie.

4.       Pleegkinderen zijn toch altijd ernstig beschadigd? Altijd? Nee, vast niet. Wel vaak, denk ik eerlijk gezegd. Dat houdt in dat er voor veel pleegkinderen meer begeleiding, structuur en eventueel aanvullende hulpverlening nodig is dan voor een gemiddeld kind van hun leeftijd. En ja, ook dat kan best wel wat van die eerder genoemde tijd en energie gaan kosten.

Gelukkig houdt de website over de campagne meer in dan alleen aantrekkelijke leuzen om mensen te lokken. Hier zijn échte verhalen te lezen, van zowel (ex)pleegkinderen, ouders als pleegouders. Geen sprookjes over mythische figuren en imposante wezens die de mensheid moeten redden van de ondergang, maar oprechte verhalen die proberen een realistisch beeld van pleegzorg te schetsen. Dit stelt hopelijk al die “supergewone” voetballende vaders en vlechtende moeders écht in staat om na te gaan of dat iets is wat in hun leven zou kunnen passen.

(Dus neem vooral een kijkje op www.supergewonemensengezocht.nl, en mocht je dan nog prangende vragen hebben, dan ben je uiteraard ook welkom om die aan mij te stellen!)