Loslaten zodat Thomas leren kan

Het is een lenteachtige zondagmiddag en Thomas wil maar één ding: naar buiten toe. Nee, ik hoef niet mee, liever níet zelfs. En by the way, dat spelen in de achtertuin heeft hij nu ook wel gezien. Hij wil op pad, rondfietsen, ontdekken wat de buurt te brengen heeft. Vera hangt ondersteboven op de bank met een boek en heeft totaal geen zin om met haar kleine broertje mee te gaan. Stiekem baal ik daarvan. Hoewel ik heus wel weet dat zij vaak haar eigen gang gaat voelt het toch alsof zij Thomas een beetje in de gaten kan houden als ze beiden aan het buitenspelen zijn. Het is een rol waar ik haar helemáál niet in wil hebben. Ze heeft immers al haar handen vol aan het hanteren van zichzelf en haar eigen emoties. Toch stap ik soms per ongeluk in volle vaart deze valkuil in.

Rationeel gezien weet ik dat Thomas zich wel redt. Hij kent de weg in onze wijk goed, sterker nog: in routes onthouden is hij vele malen beter dan ikzelf, en hij weet tot waar hij ongeveer mag gaan. Ook kan hij inmiddels een klein beetje klokkijken en lukt het hem redelijk zich elk halfuur eventjes thuis te komen melden. Toch knaagt er iedere keer weer een ongerust gevoel in mijn buik wanneer hij in zijn eentje buiten speelt. Ik weet namelijk dat hij heel graag met allerlei mensen een kletspraatje aanknoopt. Wat als hij net de verkeerde persoon treft? Visioenen van knettergekke kinderlokkers dringen zich ongewild aan mij op. Ik weet ook dat andere kinderen hem vaak een vreemde vogel vinden en hem weleens pesten of uit de tent proberen te lokken. Wat als dit nu een keer volledig escaleert? Kortom: ik word misselijk bij de gedachte dat iemand mijn kwetsbare Thomas pijn zou kunnen doen.

Ondanks mijn bezorgdheid laat ik hem toch gaan. Vijfentwintig minuten later, keurig op tijd, staat hij weer voor de deur. Hij heeft een nieuwe speeltuin ontdekt, vertelt hij trots. Hij legt me uit waar het is en vraagt of hij daar mag gaan spelen. Ik moet even slikken, maar het mag. Met de doorzichtige smoes dat ik ook wel héél graag wil zien hoe die nieuwe speelplek eruitziet loop ik even later die kant op om een kijkje te gaan nemen. Dat ik dan meteen kan checken welke kinderen hier aan het spelen zijn en wat voor sfeer er hangt houd ik uiteraard stilletjes voor mezelf. Thomas ziet me al van verre aankomen en komt enthousiast naar me toe gefietst. Ik krijg een vlugge zoen en terwijl ik nog iets aan hem probeer te vragen fietst hij alweer bij me vandaan. Daar sta ik dan.

Niet voor de eerste keer toont Thomas mij wat hij nodig heeft: “laat mij de wereld een stukje verder ontdekken. Laat mij ervaren, laat mij leren. Laat maar los mama, ik kan dit zelf…”