Kind tussen twee werelden

Ik ben stil. Ademloos keek ik gisteravond naar het verhaal van Amy, het tienermeisje dat ooit Tigist heette. Een meisje dat na tien jaar haar familie, haar land, haar thuis gedag moet zeggen. Een meisje dat vanuit het verre Ethiopië in hoogblond Denemarken terechtkomt. Een meisje dat na een stukgelopen adoptie bij een liefdevol pleeggezin gaat wonen, met slechts één grote wens: haar mama terugzien. Dat mag echter niet van de overheid en dus duurt het eindeloze missen voort. Jarenlang.

Ik denk aan Vera's mama, die hier afgelopen donderdag nog was. Samen theedrinken, samen foto's maken, samen kleuren. En, vaste prik: samen make uppen. Ook Amy houdt daar ontzettend van en het is ontroerend om te zien hoe zij haar moeder opmaakt als die na jaren eindelijk op bezoek mag komen in Denemarken. Amy is de taal van haar vaderland vergeten. Ook Vera en haar mama spreken niet meer exact dezelfde taal. Mama spreekt haar zinnen net wat anders uit en Vera gebruikt soms woorden die alleen binnen ons gezin bestaan. Maar gelukkig weten ze elkaar uiteindelijk altijd te verstaan, iets wat voor Amy en haar mama een stuk ingewikkelder is.

De band tussen moeder en dochter is onverwoestbaar sterk. Dat bewijst Amy, die een strikt verboden reis onderneemt om tóch naar haar mama in Ethiopië toe te kunnen gaan. Dat zie ik terug in Vera die altijd wil zorgen dat haar moeder zich blij voelt. Zowel Amy als Vera zijn kinderen tussen twee werelden. De wereld waarin ze ooit het leven begonnen en de wereld waarin ze simpelweg terecht zijn gekomen.

Waar het voor Amy lastig is bruggen te bouwen tussen de ene en de andere zijde, door de afstand, de cultuurverschillen en de regels die haar worden opgelegd, ben ik na het zien van deze documentaire immens dankbaar dat wij Vera's bruggenbouwers mogen zijn. Zonder restricties mogen wij namelijk vanuit haar wensen en belangen zorgen dat er een fijn contact met haar ouders bestaat.

En hoewel ik de laatste zal zijn die zegt dat oudercontacten binnen pleegzorg altijd gemakkelijk zijn en soepel verlopen, ben ik vandaag stil. Omdat ik zie hoe blij ik mag zijn dat Vera's mama hier thuis thee drinkt, foto's maakt van haar dochter, samen met haar kleurt en haar felroze lippenstift opdoet. Ik ben stil omdat ik trots ben dat wij Vera zo mogen helpen haar twee werelden soms voor eventjes bij elkaar te brengen.