Hoe het allemaal ooit begon
“Zo op het eerste gezicht zie ik geen bijzonderheden”. Met
twee volle boodschappentassen en een telefoon aan mijn oor manoeuvreer ik me vlug
naar de auto toe, dwars door de altijd drukke parkeergarage heen. Heb ik het echt
goed verstaan? Geen bijzonderheden? Dan zou het dus toch gewoon kunnen
gebeuren! Mijn gedachten dwalen direct af naar poederroze rompertjes met een zachte
Zwitsalgeur. Stop. Eerst bellen. Mijn man reageert net zo opgelucht als ikzelf
en mijn moeder steekt haar
ik-heb-altijd-al-gedacht-dat-er-niets-aan-de-hand-was-speech nog maar eens af.
Wat ben ik blij dat ze eindelijk gelijk gekregen heeft.
We zijn nu ruim een jaar bezig om zwanger te worden maar tot
op heden is een week overtijd zijn het spannendste wat er is gebeurd. Ik ben
niet de geduldigste en het wachten duurt dus lang. In mijn hoofd zie ik het al
helemaal voor me: een schattig meisje met sproetjes op haar neus of een klein
lief jongetje met zachte rossige haartjes. Wij samen een echt gezin. Braaf doe
ik alles wat de boekjes zeggen. Elke dag start met het opnemen van mijn temperatuur
die ik ijverig noteer in een grafiek met talloze kleine vakjes. Mijn cyclus wordt
beter in de gaten gehouden dan de gevangenen in Guantánamo Bay en na iedere
vrijpartij lig ik zeker tien minuten met mijn benen in de lucht, maar twee
blauwe streepjes op het witte staafje krijgen we nooit te zien.
Elf jaar later wordt ik wakker van een zacht geluid. Zoals
iedere ochtend begint Thomas de dag zingend. Zijn zelfverzonnen medley galmt steeds
luider door het huis. Even later klinken er stampende voetstappen op de trap. Vera
komt naar zolder toe, waar wij slapen. We noemen haar ook weleens ons
olifantje. Ze moppert want haar favoriete broek zit nog in de was en wat moet
ze nu in hemelsnaam aan vandaag? Op haar voorhoofd beginnen de eerste
pukkeltjes tevoorschijn te komen maar op haar neus is geen sproetje te bekennen.
En in plaats van zachte rossige haartjes heeft Thomas een stugge bos zwarte
krullen. Mijn buik is altijd leeg gebleven en toch zorg ik voor de twee leukste
kinderen van deze planeet.
Want op de avond na het verlossende belletje van onze huisarts
ging de telefoon opnieuw. Het was de dokter die zich uitputte in excuses. Ik
ving slechts flarden van haar woorden op. “Toch niet goed gekeken. Afwijkingen.
Doorverwijzing naar het ziekenhuis.” Na heel veel tranen en talloze
overdenkingen kozen wij er bewust voor om geen fertiliteitstraject in te gaan,
maar onze reis door Pleegzorgland te starten. En zo begon ooit, meer dan elf
jaar geleden, mijn leven als pleegmoeder: vaak hectisch, soms ingewikkeld,
vooral héél gezellig en zeker nooit saai!
Reacties
Een reactie posten