Hoe het allemaal ooit begon


“Zo op het eerste gezicht zie ik geen bijzonderheden”. Met twee volle boodschappentassen en een telefoon aan mijn oor manoeuvreer ik me vlug naar de auto toe, dwars door de altijd drukke parkeergarage heen. Heb ik het echt goed verstaan? Geen bijzonderheden? Dan zou het dus toch gewoon kunnen gebeuren! Mijn gedachten dwalen direct af naar poederroze rompertjes met een zachte Zwitsalgeur. Stop. Eerst bellen. Mijn man reageert net zo opgelucht als ikzelf en mijn moeder steekt haar ik-heb-altijd-al-gedacht-dat-er-niets-aan-de-hand-was-speech nog maar eens af. Wat ben ik blij dat ze eindelijk gelijk gekregen heeft.

We zijn nu ruim een jaar bezig om zwanger te worden maar tot op heden is een week overtijd zijn het spannendste wat er is gebeurd. Ik ben niet de geduldigste en het wachten duurt dus lang. In mijn hoofd zie ik het al helemaal voor me: een schattig meisje met sproetjes op haar neus of een klein lief jongetje met zachte rossige haartjes. Wij samen een echt gezin. Braaf doe ik alles wat de boekjes zeggen. Elke dag start met het opnemen van mijn temperatuur die ik ijverig noteer in een grafiek met talloze kleine vakjes. Mijn cyclus wordt beter in de gaten gehouden dan de gevangenen in Guantánamo Bay en na iedere vrijpartij lig ik zeker tien minuten met mijn benen in de lucht, maar twee blauwe streepjes op het witte staafje krijgen we nooit te zien.

Elf jaar later wordt ik wakker van een zacht geluid. Zoals iedere ochtend begint Thomas de dag zingend. Zijn zelfverzonnen medley galmt steeds luider door het huis. Even later klinken er stampende voetstappen op de trap. Vera komt naar zolder toe, waar wij slapen. We noemen haar ook weleens ons olifantje. Ze moppert want haar favoriete broek zit nog in de was en wat moet ze nu in hemelsnaam aan vandaag? Op haar voorhoofd beginnen de eerste pukkeltjes tevoorschijn te komen maar op haar neus is geen sproetje te bekennen. En in plaats van zachte rossige haartjes heeft Thomas een stugge bos zwarte krullen. Mijn buik is altijd leeg gebleven en toch zorg ik voor de twee leukste kinderen van deze planeet.

Want op de avond na het verlossende belletje van onze huisarts ging de telefoon opnieuw. Het was de dokter die zich uitputte in excuses. Ik ving slechts flarden van haar woorden op. “Toch niet goed gekeken. Afwijkingen. Doorverwijzing naar het ziekenhuis.” Na heel veel tranen en talloze overdenkingen kozen wij er bewust voor om geen fertiliteitstraject in te gaan, maar onze reis door Pleegzorgland te starten. En zo begon ooit, meer dan elf jaar geleden, mijn leven als pleegmoeder: vaak hectisch, soms ingewikkeld, vooral héél gezellig en zeker nooit saai! 


Reacties

Best gelezen berichten