Magisch mooie stappen


Het is zondagochtend en hoewel ik al een tijdje wakker ben ligt mijn bed nog te lekker om er al uit te komen. Loom beweeg ik mijn rechterduim op en neer over mijn tijdlijn wanneer Facebook me onverwacht op een prachtige herinnering trakteert: een filmpje dat laat zien hoe Thomas voor het eerst fietst zonder zijwieltjes. Ik druk op afspelen en direct staan de tranen in mijn ogen. Wat bijzonder was dat zeg! Ik hoor luid en duidelijk hoe laaiend enthousiast ik die dag was en moet grinniken om mijn overslaande stem die Thomas vol vuur aanmoedigt. De trotse blik in zijn ogen weerspiegelt al mijn gedachten op dat moment.

Want wie had ooit gedacht dat Thomas zo snel zou leren fietsen? Het was überhaupt altijd de vraag geweest of hij dit ooit zou kunnen, aangezien hij als gevolg van zijn syndroom een afwijking aan zijn evenwichtsorgaan heeft. Diverse oefentherapeuten, de kinderarts én de fysio konden ons geen uitsluitsel erover geven. We moesten maar afwachten wat wel zou lukken en wat niet. De tijd zou het ons gaan leren, maar dat gold natuurlijk wel voor meer dingen.

Praten was daar ook een voorbeeld van. Lange tijd heb ik gedacht dat Thomas altijd afhankelijk zou zijn van gebarentaal. Woorden vormen leek haast fysiologisch onmogelijk. Urenlang oefenden we met hem: bu-bu-bu doet het bootje, ssssss zegt de slang… Reuze grappig vond Thomas het wanneer ik weer eens wapperend met mijn handen voor mijn mond een stereotype Indiaan probeerde te imiteren. Alles voor het goede doel! Maar mij nadoen? Ho maar. Toch kwam na lang wachten de dag dat klanken steeds begrijpelijker gingen klinken en uiteindelijk samen woorden vormden. Nog altijd denk ik vol ontroering terug aan de tijd dat Thomas allerlei manieren inzette en ontzettend zijn best deed zo duidelijk mogelijk met ons te communiceren.

Op dit soort momenten voel ik me zó trots dat ik bijna het gevoel krijg uit elkaar te spatten. Natuurlijk heeft iedere ouder dat. Want wat is er nu mooier om te zien dan een kind dat zich ontwikkelt? Je kind dat doelen bereikt en verder komt dan ooit tevoren; iets fantastischer bestaat er niet! Toch denk ik dat ouders van zorgintensieve kinderen dit misschien soms nog nét iets sterker voelen. Want wanneer elke ontwikkeling ooit een vraagteken was, wordt iedere kleine stap die je kind wél zet magisch mooi. Daarom kijk ik het fietsfilmpje nog een extra keertje terug. Omdat mijn bed nog veel te lekker ligt, maar vooral om nog even wat langer te kunnen genieten van dit super fijne gevoel.

Reacties

Best gelezen berichten