Zwart Wit

In Vera’s hoofd bestaat er geen grijs. Alles is óf zwart, óf wit. Iets is helemaal goed of gigantisch fout. Ze is enorm blij of verschrikkelijk boos. Je bent haar beste vriend of haar grootste vijand. Middenwegen en binnendoor weggetjes staan niet op haar routekaart. Het is keihard rechtdoor of met gierende vaart in z’n achteruit. Zonder om te kijken.

Vera’s hoge pieken en diepe dalen volgen elkaar in rap tempo op. Zo ook vanochtend. Omdat ze iets niet mocht, ging ze tekeer. Haar ogen spuwden vuur. Manlief was de aller lelijkste papa van de hele wereld, en ze had nog nooit iemand zo erg gehaat. Briesend en stampend vertrok ze naar haar kamer. Een kwartier later kwam ze naar beneden. Ze vroeg of ik haar kon helpen, want ze was bezig een kaart te schrijven. Even later stond er, in haar onvervalste hanenpoten: “papa ik vin je lief ik hoop dat je een fijne falentijn hebt en dat je samen met mij veel pret hebt”.

Zo worden manlief en ik dagelijks meegenomen voor talloze ritjes in de achtbaan van Vera’s emoties. Het is haar manier om anderen op een veilige afstand te houden. Het lijkt simpel, want telkens zijn er slechts twee keuzes. Omhoog of omlaag. Zwart of wit. Maar ik weet inmiddels beter. Zwartwit denken in een wereld vol kleuren en nuances is hartstikke ingewikkeld. Voor Vera zelf én voor de mensen om haar heen.

Ik heb de kaart in een hartvorm geknipt en Vera heeft hem zorgvuldig verstopt op haar kamer. We spreken af dat ik haar help herinneren wanneer het Valentijnsdag is, want dan wil ze hem aan manlief gaan geven. Ik glimlach, ontroert door haar plotselinge enthousiasme. En terwijl ik even op adem kom tussen al die razende ritjes door, probeer ik zoals altijd, momenten als deze zo stevig mogelijk te verankeren in mijn geheugen.
 
 

Reacties

Een reactie posten

Best gelezen berichten