Cononamoe

Ping! De zoveelste melding van vandaag komt binnen in de schoolapp. “Vandaag een zoekopdracht die je buiten kunt doen: wandelbingo! Veel plezier allemaal!” Een vrolijk gekleurde prent verschijnt in beeld. Ik kijk uit het keukenraam. In de tuin vormen druppels één voor één kleine cirkels wanneer ze neervallen in plassen die alleen maar groter lijken te worden. Met een zwiep mik ik mijn gsm opzij terwijl ik tranen voel opwellen in mijn ogen.

Tijdens de eerste lockdown zat ik vol energie en bruiste ik van creativiteit. “Verzamel vijf objecten die beginnen met de letter B”: geen probleem! “Maak een foto van zeven dingen, gesorteerd van klein naar groot”: doen we. “Volg de nieuwste online gymles van meester Tim”: wat leuk zeg, natuurlijk sporten wij mee! We puzzelden, knutselden en wandelden onvermoeibaar speurend naar knuffelberen door onze wijk. Als heus hoogtepunt organiseerden we zelfs een huis-tuin-en-keuken-koningsspelen in de achtertuin. No problemo, wij maakten er samen echt wel het beste van.

Hoe anders is het nu. Ik wíl geen iglo bouwen van suikerklontjes, ik zie op tegen samen oefenen met “voor, onder, achter, in, op en naast” en ik moet er niet aan denken om wéér samen koekjes te gaan bakken. Ik kan geen puzzelstukje of verfkwast meer zien en ik ben er klaar mee na te denken waar mijn ouders moeten zitten aan de eettafel zodat we vooral niet te dicht bij elkaar in de buurt komen. Ik wil met zijn viertjes uit eten bij ons favoriete sushirestaurant, biertjes drinken op een verwarmd terras, aapjes kijken in de dierentuin en mijn beste vriendin een dikke knuffel geven. Fuck die wandelbingo.

Ping! Weer een bericht. De juf van Thomas meldt zich. Ik wil niet kijken maar voel me verplicht het toch te doen. “Rust en welbevinden,” luidt de titel van haar tekst. “Voor alle duidelijkheid wil ik benadrukken dat sfeer en het samen fijn hebben tijdens deze lockdownperiode voorop staat. Wij realiseren ons dat al die opdrachten die we versturen een hele klus zijn. Dus lukt het even niet: voel je niet bezwaard.” Een stille traan rolt langs mijn wang naar beneden en ik zucht nog een keer diep voordat ik de tv aanzet. In de voorraadkast vind ik een grote zak popcorn. “Jongens, welke film zullen we vanmiddag kijken?”