Een vooruitziende blik?

 “Als ik later groot ben neem ik wel pleegkinderen!” Nadat ik als zevenjarige per ongeluk een bevalling op tv had gezien was ik er stellig van overtuigd: dát ging mij nooit gebeuren. De horror! Mijn moeder vertelt nog regelmatig hoe ik vol afschuw kon kijken als het onderwerp ‘baby’s krijgen’ ter sprake kwam. Daarnaast was ik vastberaden later met minimaal twee echtgenoten door het leven te gaan. Het houden bij slechts één man? Dat leek me echt oersaai.

Een paar jaar later, ik zal een jaar of elf zijn geweest, leerde ik Diana kennen. We zaten naast elkaar in groep zeven. Met haar spierwitte gelaat en veel-te-korte-lange broeken spatte de kwetsbaarheid van haar af. Diana’s moeder liep vaak op het schoolplein rond, altijd op tijden dat ouders nog lang niet werden verwacht. Ze droeg een lange regenjas vol vieze vlekken en was voortdurend in zichzelf aan het praten.

Op een ochtend bleef de stoel naast mij leeg.

Op een ochtend bleef de stoel naast mij leeg. Diana was verhuisd. Omdat haar moeder erg in de war was en hulp nodig had, moest Diana een tijdje in een pleeggezin gaan wonen. De meester gaf me haar nieuwe adres en ik schreef haar een lange brief, volgeplakt met vrolijke stickers. Al snel kreeg ik post terug: een uitnodiging voor Diana’s kinderfeestje. Omdat het een eindje rijden was mocht ik blijven logeren. In de ochtend ontbeten we uitgebreid met vers sap en croissantjes. “Mag ik wat zout voor op mijn eitje, Els?” vroeg Diana haar pleegmoeder. Ik vond het vreemd dat ze haar pleegouders met hun voornaam aansprak.

Hierna verwaterde het contact. Eigenlijk hadden we geen echte klik, maar vond ik vooral haar situatie ontzagwekkend schrijnend en wilde ik haar helpen het allemaal net iets lichter te maken.

Pleegouderschap, zou dat misschien ook iets voor ons zijn?

Toen rond mijn vijfentwintigste bleek dat zwanger worden voor mijn man en mij alleen via de meest ingewikkelde medische molen haalbaar zou zijn, dacht ik voor het eerst in jaren weer aan Diana. Hoe zou het met haar gaan? En met haar moeder? Zou ze nog steeds contact hebben met haar pleegouders? Pleegouderschap, zou dat misschien ook iets voor ons zijn? Inmiddels zijn we bijna twaalf jaar verder. Samen met Vera, Thomas en mijn man vorm ik al jarenlang een hecht gezin. Pleegzorg bleek voor ons de meest logische keuze. Mijn moeder en ik hebben het er nog weleens over: zou ik als zevenjarige echt een vooruitziende blik hebben gehad? Ik weet het niet. Eén ding weet ik wel: ondanks alle rompslomp, ingewikkeldheden en moeilijke momenten; zo heeft het gewoon moeten zijn.

P.S. Die tweede echtgenoot? Daar is het nooit van gekomen. Oersaai blijk ik stiekem heel erg fijn te vinden!