Gaten
Eén van de meest ingewikkelde dingen van het zorgen voor
pleegkinderen, vind ik het omgaan met de gaten in hun geschiedenis. In een
gangbaar gezin groeien kinderen op met vaste opvoeders, vaak zelfs op een vaste
woonplek. Hoe fijn en veilig is het om precies te weten hoe jouw verhaal klinkt
en om alle details keer op keer uitgebreid te herkauwen, bladerend door het
fotoboek van je jeugd? De geschiedenis van zowel Thomas als Vera is hierbij
vergeleken helaas één grote gatenkaas.
De eerste maanden van het leven van Thomas vormen een groot,
gapend gat. Ik weet ongeveer op welke plekken hij heeft gewoond, maar hoe de
omstandigheden precies waren en wat er exact is gebeurd, blijft een onopgeloste
puzzel. Ik zal hem nooit kunnen vertellen hoeveel hij woog bij zijn geboorte en
wie er op kraamvisite kwam. Er is geen geboortekaartje, er zijn geen foto’s. De
summiere informatie die ik wél heb, schetst een onrustig en onstabiel beeld.
Geen babytijd van sprongetjes maken, tandjes krijgen en proberen om te gaan rollen,
maar een verhaal van een heel klein jongetje dat zijn eerste lachje pas liet
zien toen hij al acht maanden oud was.
Ook in Vera’s geschiedenis zitten gaten. Van haar
allereerste dagen op de wereld weet ik nauwelijks iets. En haar tijd als
dreumes, de periode dat zij bij haar ouders woonde, is ondanks alle begeleiding
en zelfs een ondertoezichtstelling een tijdperk waarover een dikke laag mist
uitgesmeerd lijkt te zijn. Verslaglegging in dossiers beperkt zich tot vage,
algemene termen en haar ouders schetsen vanuit gebrekkig inzicht (en misschien
ook wel omdat de realiteit te pijnlijk is om onder ogen te zien?) een te
rooskleurig beeld. Een beeld dat niet klopt met de merkbaar getraumatiseerde
peuter die op een dag weer halsoverkop naar ons werd teruggebracht.
Wat ik ook doe, hoeveel ik ook navraag, waar ik ook zoek:
sommige gaten in de kaas blijven ongevuld en een aantal puzzelstukjes blijft
onvindbaar. Kwijt, vergeten, weggedaan of niet nader bespreekbaar. Ik vraag me eerlijk
gezegd ook weleens af, of ik alles wel moet willen weten. Misschien vullen de
gaten ongemerkt een leegte. Een leegte van dingen die fout zijn gegaan, dingen
die niet mochten of konden zijn, dingen die onherstelbare schade veroorzaakten.
Dingen die een verhaal vertellen wat liever niet gehoord moet worden. Dingen
die godvergeten pijn doen.
Toch blijft het ergens knagen: wat zou ik graag een compleet
verhaal willen kunnen vertellen aan Thomas en Vera. Wat zou het fijn zijn om de
geschiedenis van hun leven in ieder geval enigszins op orde te hebben, zodat ik
zelf de keuze heb om stukjes ervan met hen te delen, als de tijd er rijp voor
is. Het lijkt een onbegonnen zaak. Maar soms komt er ineens een klein
cadeautje, zoals Vera’s moeder die tijdens een bezoek plots een foto laat zien
van toen ze zwanger was, en twee foto’s van een pasgeboren Vera. Nog net voor ze
weer terug in haar tas verdwijnen (“Nee, Vera, die zijn niet voor jou, anders
heb ik zelf geen foto’s meer”) vraag ik of ik ze op camera mag vastleggen. Dat
mag. Gauw schiet ik foto’s van de ontroerende beelden. Onverwacht een puzzelstukje
gevonden, zomaar, op een doodgewone donderdagmiddag. Tóch weer een leeg plekje
opgevuld.
Wat fijn die foto's.
BeantwoordenVerwijderenEn wat schrijf je mooi en herkenbaar.
Hier een geadopteerde zoon, met een groot gat van anderhalf jaar en eigenlijk ook daarna nog behoorlijk wat mist.
Elke foto van voor zijn adoptie is kostbaar.
Elk flintertje informatie een geschenk
Precies, zo is het Nannie! Overigens excuus voor de late reactie, ik krijg helaas geen melding als er een opmerking is geplaatst...
BeantwoordenVerwijderen