Een bijzonder gesprek

Op een druilerige dinsdagochtend is het dan eindelijk zover : we hebben een gesprek met de voogd en ouders van Thomas over pleegoudervoogdij. Dit gesprek stond  al een keer eerder gepland, maar toen lukte het ouders niet om op de afspraak te komen. In de waan van hun leven-met-de-dag was er acuut iets tussen gekomen. Voor ons iets kleins en oplosbaars, voor hen iets groots en heel belangrijks. En dus planden we opnieuw, en stuurde ik berichtjes ter herinnering.  Gelukkig met succes dit keer, want nu zaten we dan toch met zijn vijven op de bank. Klaar om te praten over serieuze zaken.

We bespraken hoe het nu met Thomas gaat, wat zijn kwetsbaarheden zijn en zullen blijven en hoe het zowel praktisch als wenselijk voor ons als pleegouders zou zijn om pleegoudervoogdij over hem te kunnen krijgen. Ouders gaven aan hier volledig achter te staan, zij willen wat het beste is voor hun zoon en zijn blij dat hij bij ons mag opgroeien. Vader vertelt dat hij ervan overtuigd is dat wij beslissingen zullen nemen die in het belang van Thomas zijn, ook al vinden zij zelf die beslissingen misschien niet altijd leuk. Moeder beaamt dit. Vader beschrijft al vrij vlug in contact met ons een klik te hebben ervaren, toen we elkaar vier jaar geleden leerden kennen.  Ja, het was lastig dat zijn zoon weer moest verhuizen en bij ons terecht kwam, maar al snel zag hij dat het goed was, dat het klopte. En vooral, dat wij openstonden voor hen als ouders, dingen met hen bespraken, probeerden waar mogelijk te overleggen, hen op de hoogte hielden en ga zo maar door. Moeder zegt dat ze vindt dat wij goed voor Thomas zorgen, ze ziet dat hij gelukkig is en dat vindt ze het allerbelangrijkste.

Een zee aan complimenten die aanvoelt als een warm bad. Ik raak bijna ontroerd, wat een bijzondere en krachtige ouders zijn dit. Hoewel het lastig is hun eigen kwetsbaarheden en beperkingen te onderkennen, maken zij toch de keuze ruimte te maken voor ons als opvoeders, in het belang van hun zoon. Gelukkig brengt moeder lucht in het gesprek: ze móet namelijk nog even melden dat ze het vooral zo fijn vindt dat wij zo “boers” zijn. Hoewel wij beiden in een stad geboren zijn, begrijp ik direct wat ze bedoelt en lach ik hard met haar mee. Het contact tussen ons is gewoon “gewoon”, dat is waar ze op doelt. Geen ingewikkeldheden, recht voor zijn raap, ontspannen en met respect voor elkaar. Vanuit ons nooit uit de hoogte of veroordelend, maar geïnteresseerd  in hun leven, ondanks de nodige hobbels en bobbels op hun bochtige weg. Vanuit hen met waardering voor wat wij doen.

Na een uurtje praten laat ik deze mooie mensen uit. Het zal niet altijd makkelijk worden, maar ik heb er vertrouwen in dat we het wel gaan redden samen, als vier ouders bij elkaar. Met een glimlach van oor tot oor doe ik de deur achter hen dicht. Een glimlach die de hele dag op mijn gezicht blijft terugkomen, zodra ik terugdenk aan dit bijzondere gesprek.