Storm

Zaterdag woedde er storm in het land. De wegen in de buurt waren bezaaid met geknakte takken en op een aantal plaatsen had de wind zelfs een hele boom doen omvallen. Maar niet alleen buiten waaide het ontiegelijk hard, ook in Vera’s hoofd speelde een stormachtige toestand.

Waardoor haar storm zaterdag precies oplaaide, dat weet ik eigenlijk niet. Misschien was het de overgang van op vakantie zijn naar weer thuis komen, misschien was ze moe, misschien had ze honger, of misschien was het wel de combinatie van dat alles. Wat ik wel weet, is dat haar storm heel plotsklaps de kop opstak, zonder duidelijke aanleiding. En dat hij pijn deed. Voor haar en voor mij.

Ze schreeuwde tegen me. Hard. Ze gilde, ze schold, ze krijste. “Stomme rotmama, vuil kreng, ik haat je, ik vind je nooit meer lief!” De geluiden om me heen, van de winkel waarin we waren, verstomden langzaam, waardoor het geschreeuw nog luider klonk. Om me heen was het nu muisstil, en behalve het indringende, snerpende geluid van gegil hoorde ik niets meer. Ik voelde starende ogen prikken in mijn rug. Ik wilde huilen, schreeuwen, wegrennen, en het liefst allemaal tegelijk. Ik wilde roepen: “kijk niet naar ons, laat me, laat haar, laat ons. Nee, dit is niet gewoon een verwend kind dat op de grond ligt te krijsen, dit is pijn uit haar kleinste kleine teen, dit is angst, dit is paniek. Dit is haar storm, die in haar hoofd net zo hard huishoudt als de wind die nu buiten waait.”

Maar ik bleef en was stil, en liet op veilige afstand de storm over me heen waaien. Een wind van vuile woorden sneed langs mijn gezicht en floot hard in mijn oren. Au. Ik weet dat wat ze zegt niet is wat ze eigenlijk voelt, ik weet dat zij niet haar storm ís. Maar toch: au.

 

De wind buiten is inmiddels gaan liggen en de geknakte takken zijn weer van de weg gehaald. Mijn pijn is al lang verzacht door Vera’s lieve goedmaakknuffels. Haar storm is intussen ook weer overgewaaid. Maar haar pijn, die zit helaas dieper. Haar pijn maakt dat storm altijd op de loer blijft liggen. Klaar om degene die dan het dichtste bij staat ruw omver te blazen, ver bij haar vandaan.