Nummer acht

“Niet weer!” is mijn eerste reactie als ik vorige week een e-mail van de voogd van Vera ontvang, waarin hij zijn vertrek aankondigt. Min of meer acuut zal Vera weer een andere voogd gaan krijgen. Ik tel hardop de namen van haar voorgaande voogden en schrik: dit wordt nummer acht, en is alleen dit jaar al de vierde persoon die wij zullen moeten gaan ontmoeten.

Natuurlijk zijn deze wisselingen niet helemaal te voorkomen. Er krijgt eens iemand een andere baan, er wordt er eens één zwanger en een ander verhuisd naar het hoge noorden, bij wijze van. Maar acht gezichten, acht voogden, die allemaal nogal wat over dit kind te zeggen hebben, is teveel. Als telkens afbreuk wordt gedaan aan iets wat net is opgebouwd, ontstaat er een puinhoop.

Vera zelf heeft gelukkig niet veel in de gaten van al deze wisselingen. Wel begon ze bij de laatste voogd zich af te vragen “wat die vreemde meneer toch telkens bij ons thuis kwam doen”. Ze vond het duidelijk maar niets, en ik vond het veel te complex om haar een heel eerlijk antwoord te kunnen geven. Wat had ik moeten zeggen? “Dat is een meneer die je niet kent, maar die wettelijk gezien wel alles over jou mag bepalen?” In het kader van werken aan hechting en zich veiliger gaan voelen, leek me dit niet erg geschikt.  

Dat nu voogd nummer acht ten tonele zou gaan verschijnen leek me nóg ongeschikter. Daarom besloot ik maar meteen de spreekwoordelijke koe bij de horens te vatten. Na overleg met onze pleegzorgwerker (die er is om ons af en toe te begeleiden) belde ik de manager van de vertrekkende voogd op met een voorstel. Op mijn vraag of de voogd van Thomas (die Vera  wél kent, maar in een andere regio werkt) ook tijdelijk de voogd van Vera zou kunnen worden, werd tot mijn grote verbazing niet afwijzend gereageerd. Vooral mijn uitleg over het feit dat we voor beide kinderen op termijn graag pleegoudervoogdij op ons willen gaan nemen en dat dit dus maar een tijdje nodig zou zijn, viel in goede aarde. In een uurtje was het geregeld: de kinderen hebben voortaan dezelfde voogd.

Ik kon opgelucht ademhalen en mijn schouders zakten acuut tien centimeter naar beneden: het zou bij zeven voogden blijven.  Nummer acht komt er wel, maar haar kennen we al. En er zijn nog wat zaken te regelen en hobbels te nemen, maar uiteindelijk hopen we het helemaal zelf te mogen gaan doen. Zodat er nooit een nummer negen hoeft te komen.