Tien bijzondere herinneringen

Over enkele weken is het zo ver: Vera wordt TIEN jaar! Ieder jaar weer spoken er rond deze tijd allerlei hardnekkige clichégedachten van het kaliber “wat gaat het toch hard hè” door mijn hoofd. Dit jaar is dat echter nog iets meer dan andere jaren. Toch iets met dat getal tien denk ik. Een hele leeftijd, de overgang naar tiener-zijn. Een kroonjaar! Mijmerend blik ik terug, want wat is er veel gebeurd in die tien jaar tijd. De hoogste tijd om mijn tien meest bijzondere herinneringen te delen, een bonte variatie van mooie, ontroerende, pijnlijke en unieke momenten. Daar gaan we dan!

1.     Met stip op één, want hier begon onze gezamenlijk reis, staat onze allereerste ontmoeting. Bijna twee maanden oud was Vera toen ik haar voor het eerst mocht vasthouden en een flesje gaf. Direct voelde ik het: voor haar zou ik door het vuur gaan, wat een liefde!

 
2.     Daarna volgt een prachtige periode. Een aantal weken zijn we samen thuis, met zijn drietjes, om rustig aan elkaar te kunnen wennen. Het voelt als een veilig, warm coconnetje waarin we ons bevinden. We genieten van ieder moment en verwonderen ons over Vera’s schoonheid, vrolijke lach en haar vermogen ons volledig te doen smelten.
 
3.     Voor de volgende herinnering spring ik een jaar verder in de tijd. We moeten afscheid van Vera nemen, want na langdurig onderzoek is gebleken dat haar (biologische) ouders de kans  krijgen zelf voor haar te gaan zorgen. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik denk aan het moment dat de gezinsvoogd Vera op kwam halen. Ik wist dat het moest en hoopte dat het goed zou zijn, maar mijn God, wat deed het pijn haar los te moeten laten.
 
 
4.     We maken weer een sprong in de tijd, naar het moment dat Vera weer bij ons terugkwam omdat het toch niet ging bij haar ouders thuis. Inmiddels was ze zo’n tweeënhalf jaar oud. Ik zie nog voor me hoe ze aan de hand van een begeleidster richting ons huis kwam lopen. Een bang klein meisje dat geen flauw idee heeft wat haar gebeurde. Wat een pijn en verdriet!
 
5.     Tijd voor fijnere herinneringen: met een heel warm gevoel denk ik terug aan onze eerste vakanties samen, als gezin. Niets ingewikkelds, gewoon met zijn viertjes (Thomas was net voor Vera’s terugkomst bij ons thuis komen wonen) in een huisje op een vakantiepark. Samen zwemmen, samen spelen. Vera durft ons steeds dichterbij te laten komen en ontspant; ze geniet met volle teugen en wij genieten met haar mee!
 
6.     Na een paar jaar merken we aan Vera dat ze het moeilijk heeft en dat dit niet vanzelf over gaat. We zoeken hulp en krijgen te horen dat alles wat haar is overkomen voor flinke schade heeft gezorgd: ze heeft een ernstige hechtingsstoornis en leerproblemen, iets later komt daar de diagnose ADHD bij. Het maakt me verdrietig, want er zijn dingen die Vera bespaard hadden kunnen blijven. Maar weten wat er aan de hand is maakt ook dat we steun kunnen krijgen en ons uiteindelijk gaan neerleggen bij de dingen die nu eenmaal niet op te lossen zijn. Ook al is het niet altijd makkelijk, we begrijpen Vera en zijn er voor haar, onvoorwaardelijk.
 
7.     Waar ik ontzettend blij van word is denken aan alle leuke dagjes die we samen doorbrengen, Vera en ik. Meidendag noemt zij dat, en ik voel me spontaan twintig jaar jonger! Samen shoppen doet ze het allerliefst. Inmiddels is ze er super goed in geworden de leukste outfits bij elkaar te zoeken, zowel voor haarzelf als voor mij. Ik heb dus altijd een personal shopper bij de hand, wat wil een mens nog meer!
 
8.     Een absolute mijlpaal was het behalen van Vera’s A diploma. Wat moest ik mijn best doen de tranen van trots weg te slikken toen ik haar samen met een hele groep bibberende kindjes binnen zag paraderen in het zwembad, en ik heb nog nooit zo hard geklapt als toen het achter de rug was en ze haar diploma in ontvangst mocht nemen. Vera’s blik was minstens net zo trots als de mijne, na jarenlang ploeteren tijdens de zwemlessen was haar doel nu eindelijk behaald!
 
9.     De meest ultieme mijlpaal was echter de dag dat we Vera mochten vertellen dat we haar voogd waren geworden. Wat had ze hier vaak om gevraagd en wat had het wachten erop lang geduurd. Eindelijk mocht de Jip en Janneke champagne ontkurkt worden en had Vera voor haar gevoel meer zekerheid. Zekerheid dat we écht van haar houden en dat ze nooit meer weg hoeft. Dit blijven voor haar lastige dingen om vast te houden, want wat is haar zelfbeeld bij tijd en wijle laag, maar het terug kunnen vallen op de gedachte dat wij nu de voogdij over haar hebben helpt Vera enorm.
 
10.   Het aller- allermooist aan Vera is toch wel haar vrolijkheid en enthousiasme. Dit is natuurlijk niet één specifieke herinnering, maar iets dat iedere dag terugkomt. Zó fijn. Haar sprankelende ogen, tomeloze energie, eeuwige gekwebbel en het opgetrokken neusje als ze heel veel lol heeft: wat is mijn Vera toch prachtig! En wat houd ik ontiegelijk veel van haar.


Lieve Vera, van klein schattig baby’tje ben je uitgegroeid tot stoere tienermeid: we vieren iedere dag dat jij er bent, met alles wat er bij jou hoort. Hieperdepiep…HOERA!!
 
 

Reacties

Best gelezen berichten