Tien bijzondere herinneringen
Over enkele weken is het zo ver: Vera wordt TIEN jaar! Ieder
jaar weer spoken er rond deze tijd allerlei hardnekkige clichégedachten van het
kaliber “wat gaat het toch hard hè”
door mijn hoofd. Dit jaar is dat echter nog iets meer dan andere jaren. Toch
iets met dat getal tien denk ik. Een hele leeftijd, de overgang naar
tiener-zijn. Een kroonjaar! Mijmerend blik ik terug, want wat is er veel
gebeurd in die tien jaar tijd. De hoogste tijd om mijn tien meest bijzondere
herinneringen te delen, een bonte variatie van mooie, ontroerende, pijnlijke en unieke momenten. Daar gaan we dan!
Lieve Vera, van klein schattig baby’tje ben je uitgegroeid tot stoere tienermeid: we vieren iedere dag dat jij er bent, met alles wat er bij jou hoort. Hieperdepiep…HOERA!!
1. Met stip op één, want hier begon onze
gezamenlijk reis, staat onze allereerste ontmoeting. Bijna twee maanden oud was
Vera toen ik haar voor het eerst mocht vasthouden en een flesje gaf. Direct
voelde ik het: voor haar zou ik door het vuur gaan, wat een liefde!
2. Daarna volgt een prachtige periode. Een aantal
weken zijn we samen thuis, met zijn drietjes, om rustig aan elkaar te kunnen
wennen. Het voelt als een veilig, warm coconnetje waarin we ons bevinden. We
genieten van ieder moment en verwonderen ons over Vera’s schoonheid, vrolijke
lach en haar vermogen ons volledig te doen smelten.
3. Voor de volgende herinnering spring ik een jaar
verder in de tijd. We moeten afscheid van Vera nemen, want na langdurig
onderzoek is gebleken dat haar (biologische) ouders de kans krijgen zelf voor haar te gaan zorgen. Ik
krijg nog tranen in mijn ogen als ik denk aan het moment dat de gezinsvoogd Vera
op kwam halen. Ik wist dat het moest en hoopte dat het goed zou zijn, maar mijn
God, wat deed het pijn haar los te moeten laten.
4. We maken weer een sprong in de tijd, naar het
moment dat Vera weer bij ons terugkwam omdat het toch niet ging bij haar ouders thuis. Inmiddels was ze zo’n tweeënhalf jaar
oud. Ik zie nog voor me hoe ze aan de hand van een begeleidster richting ons
huis kwam lopen. Een bang klein meisje dat geen flauw idee heeft wat haar
gebeurde. Wat een pijn en verdriet!
5. Tijd voor fijnere herinneringen: met een heel warm
gevoel denk ik terug aan onze eerste vakanties samen, als gezin. Niets
ingewikkelds, gewoon met zijn viertjes (Thomas was net voor Vera’s terugkomst
bij ons thuis komen wonen) in een huisje op een vakantiepark. Samen zwemmen,
samen spelen. Vera durft ons steeds dichterbij te laten komen en ontspant; ze
geniet met volle teugen en wij genieten met haar mee!
6. Na een paar jaar merken we aan Vera dat ze het
moeilijk heeft en dat dit niet vanzelf over gaat. We zoeken hulp en krijgen te
horen dat alles wat haar is overkomen voor flinke schade heeft gezorgd: ze heeft
een ernstige hechtingsstoornis en leerproblemen, iets later komt daar de
diagnose ADHD bij. Het maakt me verdrietig, want er zijn dingen die Vera
bespaard hadden kunnen blijven. Maar weten wat er aan de hand is maakt ook dat
we steun kunnen krijgen en ons uiteindelijk gaan neerleggen bij de dingen die nu
eenmaal niet op te lossen zijn. Ook al is het niet altijd makkelijk, we
begrijpen Vera en zijn er voor haar, onvoorwaardelijk.
7. Waar ik ontzettend blij van word is denken aan
alle leuke dagjes die we samen doorbrengen, Vera en ik. Meidendag noemt zij dat,
en ik voel me spontaan twintig jaar jonger! Samen shoppen doet ze het
allerliefst. Inmiddels is ze er super goed in geworden de leukste outfits bij
elkaar te zoeken, zowel voor haarzelf als voor mij. Ik heb dus altijd een personal shopper bij de hand, wat wil
een mens nog meer!
8. Een absolute mijlpaal was het behalen van Vera’s
A diploma. Wat moest ik mijn best doen de tranen van trots weg te slikken toen
ik haar samen met een hele groep bibberende kindjes binnen zag paraderen in het
zwembad, en ik heb nog nooit zo hard geklapt als toen het achter de rug was en ze
haar diploma in ontvangst mocht nemen. Vera’s blik was minstens net zo trots
als de mijne, na jarenlang ploeteren tijdens de zwemlessen was haar doel nu
eindelijk behaald!
9. De meest ultieme mijlpaal was echter de dag dat
we Vera mochten vertellen dat we haar voogd waren geworden. Wat had ze hier
vaak om gevraagd en wat had het wachten erop lang geduurd. Eindelijk mocht de
Jip en Janneke champagne ontkurkt worden en had Vera voor haar gevoel meer zekerheid.
Zekerheid dat we écht van haar houden en dat ze nooit meer weg hoeft. Dit
blijven voor haar lastige dingen om vast te houden, want wat is haar zelfbeeld
bij tijd en wijle laag, maar het terug kunnen vallen op de gedachte dat wij nu
de voogdij over haar hebben helpt Vera enorm.
10.
Het aller- allermooist aan Vera is toch wel haar
vrolijkheid en enthousiasme. Dit is natuurlijk niet één specifieke herinnering,
maar iets dat iedere dag terugkomt. Zó fijn. Haar sprankelende ogen, tomeloze
energie, eeuwige gekwebbel en het opgetrokken neusje als ze heel veel lol
heeft: wat is mijn Vera toch prachtig! En wat houd ik ontiegelijk veel van
haar.
Lieve Vera, van klein schattig baby’tje ben je uitgegroeid tot stoere tienermeid: we vieren iedere dag dat jij er bent, met alles wat er bij jou hoort. Hieperdepiep…HOERA!!
Reacties
Een reactie posten