Extra kus

Er woont een klein groen monster in ons huis. Zijn naam is Jaloezie en zijn favoriete plekje om te vertoeven is in Vera’s hoofd. Haar hechtingsproblematiek maakt namelijk dat zij zich vrijwel altijd ‘de mindere’ voelt, en daar smult Jaloezie gewoonweg van. Vera is minder geliefd dan Thomas, minder slim dan leeftijdsgenootjes, minder, minder, minder… Het groene monster zegt de lelijkste dingen tegen haar en maakt dat het voor Vera vaak makkelijker lijkt mensen weg te duwen, totdat ze zich op veilige afstand bevinden. Op zulke momenten spuwt ze ongecontroleerd een brij van haat en nijd om zich heen, in de lelijkste bewoordingen die ze op dat moment vinden kan en met een blik in haar ogen waar menig persoon spontaan de schrik van om het hart slaat. 

Ook ik moet het regelmatig ontgelden. Ze haat me met haar hele wezen, maar wil eigenlijk vragen om een extra knuffel omdat ze zich zo klein en kwetsbaar voelt. Ik weet het best, maar toch raakt het me. Gelukkig kunnen we er tegenwoordig best goed over praten, mijn meisje en ik.  Op momenten dat Jaloezie in diepe slaap is lukt het Vera zelfs om aan te geven wat ze nodig heeft tijdens die lastige ogenblikken. “Als ik hard tegen jou schreeuw wil ik het liefste even uitrazen op de gang, en niet boven op mijn kamer. Dat is te ver bij jou vandaan, ik voel me dan alleen en bang”. “Laten we een codewoord afspreken, iets grappigs wat je tegen me kunt zeggen als ik heel boos ben, zodat ik misschien weer een beetje moet lachen”. En: “ik zou zo graag een extra kusje willen, dat je eerst mij op bed legt en daarna Thomas, en dat je vervolgens nog heel even naar mij toekomt voordat ik ga slapen”. 

Zo simpel is het dus soms. Samen maken we een plan om Jaloezie met grof geschut te lijf te gaan. Vooral het codewoord blijkt een schot in de roos. “Uiltje fiederuiltje”, roep ik jolig terwijl Vera met vlammende ogen voor me staat. Acuut verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht, gevolgd door twee armpjes die zich knuffelend om mijn hals heen slaan. In de avond sta ik plots weer naast haar bed, op de plek waar ik haar zojuist al welterusten heb gewenst. Ik geef haar een dikke kus. “Je bent het niet vergeten mama!” zegt Vera intens blij en met een twinkeling in haar ogen. Voor een ogenblik lijkt Jaloezie helemaal te zijn verdwenen. Want het is gelukt: héél eventjes voelt Vera zich niet de mindere, maar juist éxtra speciaal.