Week in beeld #2: een hoop geblaf en verwarrend bezoek

Het was een bezig weekje. Ietwat onrustig misschien zelfs. Het begon allemaal vorige week zondag met een heerlijke lange wandeling in het plaatselijke park. Hond mee, kids mee, fietsen mee: het feest was compleet. Thomas speelde lekker in de speeltuin en schommelde op zijn allerhoogst. Vera had plotseling hoofdpijn en hield zich rustig. Eenmaal thuis bleek de hoofdpijn vooral dorst te zijn, gelukkig maar! Ook Kenya had genoten van haar eerste langere loopje met ons allemaal. Die middag sloeg haar stemming echter volledig om, waarschijnlijk doordat ze schrok van een weerspiegeling in het raam. Eindeloos blaffen naar 'iets' in de tuin was het gevolg. Alleen op momenten dat we haar afleidden hield ze op. Tot diep in de nacht ging ze door. Gelukkig ebde haar angst de volgende dag weg en terwijl ik met wallen tot aan mijn knieën mijn werkmail wegwerkte viel mevrouw uitgeput op de bank in slaap. De rust was wedergekeerd, kijk eens hoe schattig:

  

Natuurlijk bleef het niet lang rustig (want dat is het hier thuis namelijk nooit!). Thomas had in zijn hoofd gehaald dat zijn houten treinbaan mee naar school MOEST, en ik vond dat we dat eerst met zijn juf moesten overleggen. Gillend ging hij mee de auto in. Pas toen we halverwege de route naar school waren werd hij wat kalmer. Ik legde uit dat ik hem niet kon begrijpen als hij zo schreeuwde en vroeg hem wat hij nu zo moeilijk vond. Samen besloten we meteen een afspraak erover te maken met de juf, en de volgende dag mocht de trein wél mee. Wat was Thomas blij! Ook op zijn kamer maakte hij een mooie baan.

Op donderdagmiddag kwam Vera's moeder op bezoek. Samen hadden we van tevoren alvast bedacht wat ze konden gaan doen. Vera wilde eerst mama opmaken en haar haren mooi doen. Beiden genoten ze hier ontzettend van, zó mooi om te zien. Vol overgave tekende Vera met lippenpotlood een lief klein hartje op haar moeders wang. Het eindresultaat vonden ze allebei prachtig!

Daarna was het tijd om te gaan skeeleren. Lekker naar buiten! Vera ging veel harder dan Thomas (en kon het niet laten hem dit herhaaldelijk in te peperen, zoals het een grote zus betaamt!) maar wachtte wel telkens tot wij haar en moeder weer hadden ingehaald. Zoals altijd was te merken dat het voor Vera prettig is als ik in de buurt blijf tijdens bezoeken omdat ze daarin een stukje veiligheid vindt. Dat het goed is dat deze afspraak bestaat, bleek helaas even later...

Zonder dat ik het kon horen had Vera's moeder gezegd dat ze wilde dat Vera met haar mee naar huis zou gaan. Onmiddellijk riep Vera uit dit niet te willen, en stoof ze op mij af. De rest van het bezoek wilde ze mijn hand nauwelijks meer loslaten, ondanks mijn pogingen haar de interactie met mama weer te laten opzoeken. Ze was heel erg geschrokken omdat ze dacht mee te moeten, vertelde ze me later. Gelukkig kreeg ik nog even de kans het met moeder zelf te bespreken, die ook had gezien dat Vera in de war was geraakt door haar uitspraak. Vera zelf was in de avond nog steeds een beetje ontdaan. Wat één klein zinnetje al niet teweeg kan brengen! Uiteraard heb ik haar een groot compliment gemaakt over het feit dat ze haar grens aangaf en mij direct had opgezocht. We spraken af dat ze dit voortaan altijd doet als papa of mama iets zegt wat ze niet fijn vindt en ik sprak nogmaals uit dat ze altijd bij ons mag blijven wonen. Dat stelde haar enigszins gerust.

Het was me het weekje wel. Ik heb de sportdag en het bezoek van onze pleegzorgwerker nog niet eens genoemd. En oh ja, ik vergeet ook bijna te vertellen dat ik de schoenenkast nog heb opgeruimd (wat resulteerde in een hele hoop weggegooid schoeisel, maar ook 2(!) paar nieuwe schoenen voor mezelf erbij, want er was tenslotte weer wat ruimte ;-)).
En verse bloemen? Daar hoefde ik deze week niet zelf voor te zorgen. Mijn ouders pasten namelijk een middagje op, en brachten prachtige zonnebloemen mee. Hoe mooi en bijzonder is dat?!