Moeder maar ook mens
Ik weet heus wel dat neutraal reageren het beste is
Rustig blijven, zachtjes praten, woorden altijd wegen
Maar op dagen dat ik de ware jou zo ontzettend mis
Kom ik mijn eigen emoties genadeloos tegen
Jouw boze woorden prikken als speldenknopjes in mijn huid
Je roept ‘ik haat je’ en je ogen spuwen vuur
‘Naar je kamer’, schreeuw ik nog harder, want in m’n hoofd
is het licht al uit
Gestamp op de trap, en ik weet: mijn zinnen klonken veel te
zuur
Boven gil jij het uit terwijl ik beneden zachtjes huil
Wat ik eigenlijk wil geven lijkt even heel ver weg
Ik ben moeder maar ook mens: een onvermijdelijke valkuil
Hard tegen hard en niemand wint. Iedereen heeft pech
En dus slik ik mijn tranen door, emoties dek ik toe
Voor nu althans, want jij gaat voor
Dat is wat ik doe
Ik zorg dat ik jou weer hoor
‘Waarom ben je zo boos, telkens weer?’
Vraag ik terwijl je in mijn armen ligt
Ik leg je uit dat het mij soms raakt, net als deze keer
Omdat je onafgebroken staart naar mijn betraand gezicht
Ik weet heus wel dat neutraal reageren het beste is
Rustig blijven, zachtjes praten, woorden altijd wegen
Maar naast moeder ben ik mens, ik sla de plank soms mis
Iets verkeerd doen is niet leuk. Kon ik daar maar beter
tegen
Heel herkenbaar! Met een mooie pleegdochter van 3,5 met hechtingsproblemen...
BeantwoordenVerwijderenMag ik jouw tekst delen?
Hoi Linda,
VerwijderenSorry voor de late reactie, maar natuurlijk mag dat!
Groetjes!