Moeder maar ook mens

Ik weet heus wel dat neutraal reageren het beste is

Rustig blijven, zachtjes praten, woorden altijd wegen

Maar op dagen dat ik de ware jou zo ontzettend mis

Kom ik mijn eigen emoties genadeloos tegen

Jouw boze woorden prikken als speldenknopjes in mijn huid

Je roept ‘ik haat je’ en je ogen spuwen vuur

‘Naar je kamer’, schreeuw ik nog harder, want in m’n hoofd is het licht al uit

Gestamp op de trap, en ik weet: mijn zinnen klonken veel te zuur

Boven gil jij het uit terwijl ik beneden zachtjes huil

Wat ik eigenlijk wil geven lijkt even heel ver weg

Ik ben moeder maar ook mens: een onvermijdelijke valkuil

Hard tegen hard en niemand wint. Iedereen heeft pech

En dus slik ik mijn tranen door, emoties dek ik toe

Voor nu althans, want jij gaat voor

Dat is wat ik doe

Ik zorg dat ik jou weer hoor

 

‘Waarom ben je zo boos, telkens weer?’

Vraag ik terwijl je in mijn armen ligt

Ik leg je uit dat het mij soms raakt, net als deze keer

Omdat je onafgebroken staart naar mijn betraand gezicht

Ik weet heus wel dat neutraal reageren het beste is

Rustig blijven, zachtjes praten, woorden altijd wegen

Maar naast moeder ben ik mens, ik sla de plank soms mis

Iets verkeerd doen is niet leuk. Kon ik daar maar beter tegen