Lege mand

Ons lieve hondje is dood. Sinds vanochtend klinkt er geen getrippel meer op het laminaat en staat in de hoek van de woonkamer een lege mand. Samen met manlief heb ik hem laten inslapen. Hij was oud maar wel een vechtertje. Een taaie opa, zullen we maar zeggen. Het laatste jaar werd zijn koppie steeds grijzer en zijn lijfje dunner en dunner. Vorige week kwamen we erachter dat het flink mis was: extreem hoge leverwaarden, oorzaak onbekend. Het zou niet lang meer duren, maar met medicatie kikkerde hij toch behoorlijk op. Nog nooit at hij zoveel hondenkoekjes als de afgelopen zeven dagen.

Maar sinds gisteravond ging het slechter. Er kwam onrust en waarschijnlijk ook veel pijn. En dat was nu net wat we níet wilde voor hem. Vanaf de dag dat hij bij ons kwam wonen hadden we tegen elkaar gezegd dat we voor kwaliteit en niet voor kwantiteit van leven zouden gaan (hij had een ernstige huidaandoening en gebruikte lange periodes medicijnen, we hadden daarom nooit gedacht dat hij zo oud zou worden). Dus dat deden we. Deze aflopende zaak wilde we absoluut niet in een lijdensweg laten veranderen.

Elf jaar geleden zagen we hem voor het eerst, in het asiel waar we hem als driejarig hondje vandaan haalden. Een half kale kruising Jack Russel met de zieligste ogen ter wereld. Mijn God, wat was hij lelijk. En mijn God, wat was hij lief. Vanaf dag één waren we aan hem verknocht, en hij aan ons. Ook toen de kinderen later kwamen ging het harstikke goed. Hij was zo lief voor ze. Altijd stond hij als eerste naast Vera’s ledikantje wanneer ze huilde als baby’tje. De wiebelbenen van Thomas vond hij aanvankelijk maar eng, maar toch ging hij de laatste tijd steeds vaker dicht tegen hem aanliggen. Thomas kriebelde dan over zijn hoofdje en werd daar zichtbaar rustig van.

En nu staat daar die lege mand. Zijn plekje, hoewel ik moet bekennen dat hij meestal op de bank lag. Op een kussen, want meneer hield van extra zacht. En wij hielden ervan hem tot op het bot te verwennen. Prince Pillow noemden we hem weleens gekscherend. De kinderen wisten dat hij ziek was, maar niet dat het zó snel zou gaan. Na schooltijd hebben we hen het verdrietige nieuws verteld. Ons kleine vriendje is er niet meer.  Er kwamen meteen tranen, maar ook de mooiste herinneringen. Samen legden we al zijn spulletjes in het mandje. Zijn speeltjes, riem, halsband en een mooie foto. Na het ergste snikken aten Vera en Thomas een surprise ei. De speeltjes die erin verstopt zaten kregen een mooi plekje naast de foto. En komend weekend strooien we met zijn viertjes zijn as uit in het bos waar hij het liefst wandelde. Omdat afscheid nemen belangrijk is, en de kinderen dit nog niet echt hebben kunnen doen.

Lieve Dexter, je was zoveel meer dan een gewoon huisdier. Ons kameraadje, onze knuffel, onze ouwe stinkerd. Altijd vrolijk, altijd geduldig, altijd lief.  Wat heb je ons alle vier ontzettend veel gegeven. En wat zullen we je ontiegelijk gaan missen.
Dag lieve Dexter!