Scheiden

Anderhalve week geleden hadden manlief en ik een bruiloft. Mijn grote nicht stapte na negentien jaar verkering eindelijk in het huwelijksbootje. Het hield de gemoederen bij ons thuis flink bezig. Vanwege de reisafstand en het feest wat tot in de late uurtjes zou gaan duren konden Vera en Thomas niet mee, maar ze wilden natuurlijk wel precies weten wat, hoe, waar en waarom.

Bere-interessant vonden ze het. Beiden zijn ze nooit aanwezig geweest bij een huwelijksvoltrekking en dus werd meer dan ooit hun enorme nieuwsgierigheid geprikkeld. Van bruidsjurk tot locatie, meneer en mevrouw waren erop gebrand exact te horen hoe alles eruit zou zien. Het liefst hadden ze even samen met de ceremoniemeester het draaiboek doorgespit. Erover pratend bleken zowel Vera als Thomas een verrassend traditioneel wereldbeeld te hebben: vol verbazing vroegen ze zich af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat het gelukkige paar al jarenlang samenwoonde en zelfs twee kinderen op de wereld had gezet. Want daarvoor moest je toch eerst getrouwd zijn?!

Na mijn uitleg dat men tegenwoordig écht niet persé een ring om elkaars vinger hoeft te hebben geschoven voordat deze zaken aan de orde kunnen zijn, was het hoog tijd om manlief en mij eens goed aan de tand te voelen. Ons trouwalbum werd uit de kast getrokken en uitgebreid bewonderd. En, vroegen ze zich af, waarom waren we ook alweer met elkaar getrouwd? Ik probeerde uitleg te geven over verliefdheid en houden van, en dat sommige mensen het fijn vinden dit op deze manier te bevestigen en samen te vieren. Hmm, dat leken ze wel enigszins te begrijpen. Maar, vroeg Vera na een korte stilte, hoe moet dat dan als jullie op een dag niet meer verliefd zijn?

In de gauwigheid zag ik een glimp van angst in haar ogen. Vera’s ouders zijn niet meer samen, en hoewel ze al bij ons woonde toen zij uit elkaar besloten te gaan, heeft dit gebeuren een grote impact op haar gehad. Het heeft haar toch al wankele wereldbeeld nog verder uit balans gebracht en haar vertrouwen in de duurzaamheid van relaties een behoorlijk stuk doen afbrokkelen. Gaan jullie dan scheiden, hoorde ik haar met een klein bibberend stemmetje vragen…

Even twijfelde ik, want hoewel ik alle vertrouwen in mijn relatie heb, luidt mijn aloude motto sinds jaar en dag “zeg nooit nooit”. Niemand kan tenslotte in de toekomst kijken. Toch koos ik ervoor Vera te vertellen wat ze op dat moment nodig had om te horen. Dat manlief en ik bij elkaar zullen blijven. Nu en later. En dat ik zeker weet dat we altijd een gezin zullen blijven vormen, samen met zijn viertjes.

 


P.S. Wat hebben manlief en ik genoten van deze bruiloft! Prachtig bruidspaar, leuk gezelschap, fantastische taart en een bruisend feest!! Om Vera en Thomas achteraf te laten meegenieten hebben we natuurlijk overal foto’s van gemaakt. En nichtlief: we houden je aan je belofte hoor, de eerstvolgende keer dat we op bezoek komen willen de kinderen je ‘live’ in die bloedmooie jurk zien!

Reacties

Best gelezen berichten