Doorzetter
Vera geeft nooit op. Als zij iets in haar hoofd heeft, dan
móet en zal het lukken. Linksom, rechtsom of compleet ondersteboven, het maakt
haar niets uit. Als haar plan maar slaagt. Ze is de grootste doorzetter die ik ken
en ik bewonder dit mateloos.
Zo gingen we laatst naar een speeltuin, waar we nog niet
eerder waren geweest. Na een vlug verkenningsrondje had Vera haar uitdaging gevonden:
een gigantische klimrots. Ik zag het meteen in haar blik: ze was vastberaden
die middag de top te bereiken.
Terwijl Thomas heen en weer rende tussen de schommels, het speelhuisje
en de zandbak, hield Vera zich maar met één ding bezig: de rots. Van een
afstandje volgde ik haar strijd tegen deze immense kei, die overduidelijk veel
te hoog voor haar was. Vera probeerde van alles: ze sprong, ze trok zichzelf
omhoog en ze maakte een soort opstapje van een schep. Ruim een uur was ze ermee
bezig. Tevergeefs.
Toen ik haar riep om te zeggen dat we vijf minuten later
zouden gaan vertrekken, was haar frustratie dan ook groot. “Ik wil naar boven
klimmen!”, brulde ze het uit. Het vuur spoot uit haar ogen. Gelukkig mocht ik
haar, na enige overreding, een heel klein beetje helpen.
Veel was er niet voor nodig: één duwtje en Vera deed het
verder zelf. Een paar seconden later zat ze daar, bovenop de steen. Haar
gezicht rood van de inspanning maar vooral glimmend van trots. Het was haar
gelukt, ook al was het eigenlijk niet haalbaar. Stiekem denk ik dus dat ze er
wel komt, later, ondanks al haar bagage. Mijn mooie Vera. Mijn dappere doorzetter.
Reacties
Een reactie posten