Geen kleuter meer

Daar waren ze dan ineens, Vera’s waterlanders. Op de achterbank van de auto, nadat ik haar heb verteld dat het nu écht bijna vakantie is. Plots valt het kwartje, en het kwartje valt hard: na morgen is ze geen kleuter meer.

Dag kleuterklas met vrolijk beschilderde ramen, dag kleine stoel met haar eigen naam erop, dag lieve liefste kleuterjuf, dááág! Hoe noem je jezelf eigenlijk, als je geen kleuter meer bent? Een middenbouwer? Een groepdrieër? Wat komt er na baby, dreumes, peuter, kleuter? Ben je dan een kind? Maar was ze dat niet altijd al? Mijn lieve, mooie kind. Mijn grote, kleine meisje.

Groep drie gluurt al stiekem om de hoek van de zomervakantie. Straks is het zover, en dat vindt mijn meisje hartstikke eng. Want groep drie betekent in haar ogen stilzitten achter een tafeltje, werkjes maken, erger nog: rekenwerkjes maken en vooral héél goed opletten en niets fout doen. Al mijn uitleg ten spijt, blijft groep drie in haar wereld symbool staan voor het einde van het vrije spel en het startpunt van serieuzere zaken.

Haar laatste kleuterrapport stelt mij hierin niet gerust: “Ga je nu rustiger en meer precies werken, Vera? En niet meer zoveel praten hoor. Doe maar, want het moet echt nog wel wat netter en sneller. Goed luisteren naar de juf, dan leer je lekker veel.” De luchtige, vrolijke tred die de woorden uit eerdere rapporten hadden, lijkt plaats te hebben gemaakt voor logge, stampende begrippen. Mijn kind, afgezet tegen Cito scores en landelijke gemiddelden. Vera kan het gelukkig nog niet lezen, maar heeft de impliciete boodschap in de klas duidelijk meegekregen: vanaf groep drie begint het échte werk, lijkt het wel.

Ik hoop maar, dat de vakantie een zacht zomerbriesje brengen zal, wat de zorgen in haar hoofd een beetje weg kan blazen. Zodat ze straks kan zien dat de ramen van haar nieuwe klaslokaal óók prachtig beschilderd zijn, en dat de juf van groep drie óók echt heel erg lief is. En dat haar nieuwe stoeltje dan wel achter een tafeltje wordt aangeschoven, maar nog steeds klein genoeg is om met haar beide benen op de grond te kunnen blijven staan.