Bijzondere cake
Vandaag bakt Thomas een cake, samen met papa. Een hele
lekkere zelfs: een chocoladecake…mét extra stukjes chocolade. Ik zit op mijn
werk en krijg één voor één de
vrolijke foto’s binnen op mijn gsm. Thomas die vol overgave de restjes
beslag van de mixer af likt, zijn besmeurde mond daarna en zijn trotse gezicht
bij het eindresultaat. Eerlijk is eerlijk, het ziet er heerlijk uit, ik krijg
er trek van.
Maar denk maar niet dat ik, eenmaal thuis, een stukje mag
proeven van Thomas. Want nee, deze cake heeft hij speciaal gemaakt voor twee
hele bijzondere mensen. De heldinnen van Thomas, de juffen van zijn (ZML)
school. Morgen gaat namelijk een grote wens van Thomas eindelijk in vervulling:
de juffen komen bij ons thuis op bezoek! En waar ik op zulke momenten altijd
stiekem net even meer als anders zorg dat het huis enigszins aan kant is, bakt
Thomas dus een cake, zodat er iets lekkers is voor bij de koffie.
Nou moet ik zeggen dat ik heel veel juffen (en meesters,
niet te vergeten) heel bijzonder vind. Ga er maar aan staan, de hele dag al die
kinderen om je heen die je niet alleen in de smiezen moet zien te houden en
heelhuids weer bij hun ouders moet afleveren, maar die je ook nog eens een heleboel
nuttige dingen moet leren! Maar deze juffen zijn extra bijzonder. Voor ons, maar vooral voor Thomas.
Zij snappen namelijk dat Thomas, na een lange rit in het
busje ’s ochtends, even bij moet komen. En dat ze dan vooral níet moeten
benoemen hoe moe hij eruit ziet, omdat dit dan alleen maar erger wordt.
Zij zien dat het Thomas niet lukt om op een stoel te blijven
zitten, maar dat hij wel bijna alles uit de les meekrijgt als hij mag bewegen
en hij dus soms letterlijk onder zijn stoel ligt mee te luisteren.
Zij hebben oog voor Thomas’ pogingen om met andere kinderen
te spelen en begeleiden hem hierbij als dit nog niet helemaal lukt.
Zij blijven rustig als hij een puzzel door het lokaal heen
gooit omdat het zelfstandig werken net even niet gaat lukken vandaag (maar
laten hem wel zelf de stukjes weer netjes opruimen, zoals het hoort).
Zij begrijpen dat het produceren van heel veel decibel aan
geluid (inclusief tranen en trappelende ledematen) bij Thomas niet altijd
betekent dat er iets heel ernstigs aan de hand is, maar dat dit ook bij kleine
veranderingen al kan gebeuren.
Zij vegen zijn jas schoon als zo’n driftbui jammerlijk in
een modderplas eindigt. En verontschuldigen zich vervolgens ook nog bij ons
omdat hij zo vies is geworden (wat natuurlijk helemaal niet nodig is!).
Zij knutselen met Thomas de mooiste werkjes voor onze
verjaardagen. Zelfs als hij op een dag aankondigt dat Ken jarig is (ja, het
breedgeschouderde vriendje van Barbie), wordt er stante pede een prachtige
kroon gefabriceerd. Die vervolgens ietwat aan de grote kant blijkt te zijn,
omdat Thomas heeft uitgelegd dat Ken “een meneer” is.
Zij verschonen keer op keer zijn luier, en kunnen er
hartelijk om lachen als een drol ineens wegrolt en ze er zelf per ongeluk in
gaan staan (tot grote hilariteit van Thomas, uiteraard).
Zij bieden hem letterlijk houvast, zijn een anker, door er
voor hem te zijn en naast hem te zitten. Ook al vergeten ze dan weleens tegen
hem te zeggen dat ze gaan opstaan, waardoor Thomas even later bungelend aan hun
arm van de grond loskomt.
Zij staan ons elke dag met een grote lach op te wachten na
school en hebben altijd iets positiefs te vertellen. Ook al was het eigenlijk
een rotdag voor Thomas. Want, relativeren zij: “hij kan al zo goed aangeven wat
hem dan dwarszit, of: “ze zijn allemaal echt zo aan vakantie toe.”
Zij helpen Thomas om te leren op een manier die bij hem
past. Zij vragen hem niet om te veranderen, maar sluiten bij hem aan. Zij zíen
Thomas. Hij mag er zijn in hun klas.
Ik kan niet anders dan Thomas groot gelijk geven, deze bijzondere juffen verdienen
een hele bijzondere cake.
P.S. Gelukkig heb ik later toch nog een stukje mogen
proeven, en lékker dat ‘ie was!!
Reacties
Een reactie posten