Opgroeihaast

"Ja, kom maar, je kan het, toe dan!" Trots en vastberaden kijkt Vera me aan terwijl ze voorzichtig haar ene voetje voor het andere zet. Ze loopt! Nog maar elf maanden oud en nu al lijkt ze een doorlopend abonnement te hebben op de hogesnelheidstrein. Ondanks alle onrust in haar nog zo jonge leventje ontwikkelt onze baby zich namelijk als een tierelier. 

Vera heeft opgroeihaast. Met een enorme vaart dendert ze door alle ontwikkelingsfasen heen, het lijkt haar niet hard genoeg te kunnen gaan. Onze pleegzorgwerker vertelt dat ze dit bij wel meer pleegkinderen heeft gezien. Als er van alles om je heen gebeurd en er veel dingen onveilig zijn is het nu eenmaal belangrijk om zo snel mogelijk op eigen benen te leren staan. Soms letterlijk dus. 

Inmiddels is er wél rust in Vera's leven, al jarenlang. Ze woont bij ons, wij zijn haar pleegoudervoogd en ze hoeft niet meer te verkassen. Toch zit de opgroeihaast nog altijd in haar lijf. Zeker nu dat lichaam ook langzaamaan begint te veranderen viert het hoogtij. Ook dit proces kan haar niet vlug genoeg gaan. Ze wil groot zijn, liever gisteren dan vandaag. Waag ik het om haar liefkozend 'mijn kleine meisje' te noemen dan zwaait er wat. Ieder verkleinwoordje wordt genadeloos afgestraft met eindeloze schreeuwkannonades. "Ik bén niet klein!!" De hele buurt is inmiddels op de hoogte van Vera's opgroeihaast.

Soms spreek ik haar ietwat belerend toe: "geniet nu maar, je bent slechts één keer jong, groot zijn kan nog de rest van je leven". Maar Vera's opgroeihaast is hardnekkig en daardoor lukt luisteren naar mijn wijze woorden niet. Liever focust ze zich op alles wat ze nu al wil maar nog niet heeft of kan. Zonder pardon schuift ze met het grootste gemak al haar sociaal emotionele behoeften bruut opzij en dendert ze door met die veel te vlugge sneltreinvaart. 

Stiekem is Vera, ondanks de opgroeihaast, op veel vlakken eigenlijk nog helemaal niet zo groot. Ze heeft juist extra nabijheid en veiligheid van ons als opvoeders nodig en vraagt daar ook om. Daarom ben ik zo blij met de momenten dat ze het even vergeet, die vervelende opgroeihaast. Dan speelt ze plots een middag lang samen met een vriendinnetje met de Barbies of bouwt ze met Thomas een mega groot Duplohuis. Heel stilletjes en vooral zonder te benoemen dat ik zie dat ze zo lekker speelt (want ook 'spelen' is uiteraard een verboden woord) kijk ik dan naar haar. In stilte geniet ik van mijn kleine meisje, dat zo'n ontzettende haast heeft om groot te worden.