Van ruimte naar reuring

Mijn opa en oma woonden in een heel klein dorpje, Moerstraten genaamd. Tot vervelens toe vroeg mijn vader zich hardop af waarom het gehucht eigenlijk zo heette. Er waren immers geen straten en er was geen moer te beleven. Eén ding was er wel, en dat was ruimte. Letterlijk; het eerstvolgende huis lag zeker honderd meter verderop en figuurlijk, want wat was mijn hoofd hier altijd leeg. Terwijl mijn broer pogingen deed mij de beginselen van het paardrijden bij te brengen keek ik vanuit het zadel naar de koeien van de buurman, loom grazend in de wei. Af en toe zette één van hen enkele stapjes vooruit, op zoek naar een vers stukje groenvoer. Meer actie hoefde ik niet te verwachten; we waren immers in Moerstraten.

Inmiddels ben ik groot gegroeid en zijn mijn opa en oma dood. Ruimte heeft plaatsgemaakt voor een vol huis en een hectisch gezinsleven. Een man, een hond en twee zorgintensieve kinderen die elk op hun eigen manier veel aandacht van mij vragen. Zodra de dag begint is er geluid om me heen. Vera spuwt frustraties om mijn oren; op de vroege ochtend is het onder controle krijgen van haar emoties een nog grotere uitdaging dan wanneer haar medicatie eindelijk z’n werk doet. Ondertussen doe ik hard mijn best niet aan Thomas te laten merken dat ik eigenlijk gierende haast heb omdat ik op tijd op mijn werk moet zijn. Want dan ontstaat er kortsluiting in zijn hoofd en zijn de rapen gaar (lees: dan vermenigvuldigt de toch al aan de wettelijk toegestane geluidslimiet grenzende herrie zich). Je zult begrijpen dat mijn gedachten in de ochtend regelmatig afdwalen naar mijn opa en oma en het oh zo rustige dorpje waarin zij woonden.

Maar soms is hetgeen je denkt te willen (RUIMTE EN RUST!) niet wat je eigenlijk nodig hebt, vertelde iemand mij onlangs. Diegene heeft gelijk, want hoezeer ik soms kan terugverlangen naar de zorgeloze tijd die ik doorbracht in het gehucht zonder straten waar geen ene moer te beleven was, ik weet ook dat ik het nodig heb; het zorgen. Het hoort bij mij, ik kan het goed en bovenal: ik geniet er ontiegelijk van. Zonder zorgen geen Vera en Thomas. Zonder zorgen geen gezin, maar slechts een leeg, stil huis. Ruimte heeft plaatsgemaakt voor reuring. En laat dat nu precies zijn wat ik nodig heb!