Pleeg-
Vera en Thomas zijn pleegkinderen. Ik ben pleegmoeder. Manlief is pleegvader. Pleeg, pleeg, pleeg, pleeg...Vera weet precies hoe het zit, dat ze bij ons woont omdat haar ouders niet voor haar kunnen zorgen en dat ze daarom bij ons thuis zal opgroeien. Ze begrijpt ook dat ons gezin officieel een pleeggezin heet. Ze snapt het allemaal best, maar toch vindt ze het hartstikke stom. Niet dat wij haar opvoeden, maar het woordje 'pleeg'. Woedend wordt ze, iedere keer als ik de term gebruik.
"Zorg maar dat mijn andere mama mijn pleegmoeder wordt, en jij gewóón mijn mama", bijt ze me vol vuur toe. Op rustige toon probeer ik haar uit te leggen dat dit niet kan, omdat juist ík de pleegmoeder ben die voor haar mag zorgen, en dat haar mama degene is die haar op de wereld heeft gezet. Het heeft geen zin, nog net niet letterlijk zie ik mijn woorden haar ene oor in en haar andere oor uit vliegen, met een gierende rotvaart. Vera blijft boos, en ze blijft 'pleeg' een belachelijke term vinden.
Dan besef ik ineens dat het niet Vera is die mijn woorden niet hoort of begrijpt, maar dat ík degene ben die beter moet gaan luisteren. Heel bewust heeft Vera namelijk het woord 'gewoon' benadrukt. Daar ging het haar dus om! "Wil je eigenlijk dat het bij ons thuis net zo is als bij andere kinderen", vraag ik haar zachtjes. Ze knikt hevig, eindelijk begrijp ik wat ze bedoelt. Vera wil gewoon zijn, geen uitzondering op de regel, maar een doodnormaal meisje van negen jaar. Geen pleegkind, maar kind. Punt.
Ik vertel haar dat ze dat zeker is, omdat er héél veel verschillende soorten gezinnen zijn. Er zijn kinderen die ouders hebben die niet samen in één huis wonen, kinderen met twee papa's of twee mama's, kinderen die bij hun opa en oma wonen, kinderen die geboren zijn in andere landen én kinderen die een extra papa of mama hebben omdat de ouders die hen maakten hen niet konden opvoeden. Er zijn dus zóveel verschillende soorten gezinnen, dat eigenlijk niets gek, anders of raar is. En dus is alles gewoon, ook haar woonsituatie binnen ons gezin.
Daarmee is Vera het wel eens. "Ik ben zo blij met onze familie", zegt ze terwijl ze zich tegen me aan vlijt. "Maar toch vind ik het een stom woord", herhaalt ze nog een keer. Dat mag, en daarom besluit ik terplekke de term 'pleeg' alleen nog te gebruiken in situaties waarin dit echt nodig is, bijvoorbeeld bij officiële instanties of om onze situatie iets duidelijker uit te leggen. In de overige gevallen zal ik Vera gewoon mijn dochter noemen. Hoewel ík dat natuurlijk nooit gewoon, maar altijd heel bijzonder zal blijven vinden ❤.
"Zorg maar dat mijn andere mama mijn pleegmoeder wordt, en jij gewóón mijn mama", bijt ze me vol vuur toe. Op rustige toon probeer ik haar uit te leggen dat dit niet kan, omdat juist ík de pleegmoeder ben die voor haar mag zorgen, en dat haar mama degene is die haar op de wereld heeft gezet. Het heeft geen zin, nog net niet letterlijk zie ik mijn woorden haar ene oor in en haar andere oor uit vliegen, met een gierende rotvaart. Vera blijft boos, en ze blijft 'pleeg' een belachelijke term vinden.
Dan besef ik ineens dat het niet Vera is die mijn woorden niet hoort of begrijpt, maar dat ík degene ben die beter moet gaan luisteren. Heel bewust heeft Vera namelijk het woord 'gewoon' benadrukt. Daar ging het haar dus om! "Wil je eigenlijk dat het bij ons thuis net zo is als bij andere kinderen", vraag ik haar zachtjes. Ze knikt hevig, eindelijk begrijp ik wat ze bedoelt. Vera wil gewoon zijn, geen uitzondering op de regel, maar een doodnormaal meisje van negen jaar. Geen pleegkind, maar kind. Punt.
Ik vertel haar dat ze dat zeker is, omdat er héél veel verschillende soorten gezinnen zijn. Er zijn kinderen die ouders hebben die niet samen in één huis wonen, kinderen met twee papa's of twee mama's, kinderen die bij hun opa en oma wonen, kinderen die geboren zijn in andere landen én kinderen die een extra papa of mama hebben omdat de ouders die hen maakten hen niet konden opvoeden. Er zijn dus zóveel verschillende soorten gezinnen, dat eigenlijk niets gek, anders of raar is. En dus is alles gewoon, ook haar woonsituatie binnen ons gezin.
Daarmee is Vera het wel eens. "Ik ben zo blij met onze familie", zegt ze terwijl ze zich tegen me aan vlijt. "Maar toch vind ik het een stom woord", herhaalt ze nog een keer. Dat mag, en daarom besluit ik terplekke de term 'pleeg' alleen nog te gebruiken in situaties waarin dit echt nodig is, bijvoorbeeld bij officiële instanties of om onze situatie iets duidelijker uit te leggen. In de overige gevallen zal ik Vera gewoon mijn dochter noemen. Hoewel ík dat natuurlijk nooit gewoon, maar altijd heel bijzonder zal blijven vinden ❤.
Reacties
Een reactie posten