Verdwijnende fotolijstjes

Eén van de lastigste aspecten van Vera’s hechtingsproblematiek vind ik het feit dat ze hierdoor zo wisselend kan zijn in het contact met mij. Het ene moment ben ik de allerliefste mama van de hele wereld, om het volgende moment ongemerkt getransformeerd te zijn in een waardeloze Kutmoeder. Juist, met een hoofdletter K. Ze windt er geen doekjes om; zowel in haar onuitputtelijke liefde als in haar grenzeloze haat is Vera zéér uitgesproken.

Ook op haar slaapkamer is dit terug te zien. Vera houdt ontzettend van het gezellig maken van haar eigen stekje. Toen ik laatst merkte dat één van haar ingelijste foto’s verdwenen was dacht ik dan ook dat ze weer eens een flinke bui van opruimwoede had gehad. Niets bleek minder waar. Nou ja, dat van die woede klopte wel aardig, maar van opruimen was geen sprake geweest. In een boze bui had ze het lijstje met daarin een foto waar wij samen op stonden kapot gegooid. In een hoek van haar kamer vond ik Vera en mezelf terug. Op onze vrolijke gezichten rustte een stel flinke scherven.

Toen ik haar ernaar vroeg schaamde Vera zich en verzon ze snel een doorzichtige smoes. Later vertelde ze zó boos op me te zijn geweest dat ze het had afgereageerd op die mooie foto in dat leuke lijstje. Ze moest ervan huilen, want nu was hij kapot en inmiddels vond ze mij toch wel weer heel erg lief. Gelukkig konden we de foto onbeschadigd onder de scherpe scherven vandaan peuteren. Die nacht sliep mijn lachende gezicht onder Vera’s hoofdkussen. Van kapotgesmeten in een hoek was ik gepromoveerd naar het plekje het aller dichtst bij haar dromen.

Sinds die dag hebben we samen een afspraak: Vera mag met de foto’s op haar kamertje doen wat ze wil, behalve ze kapotmaken. Voor de zekerheid tikte ik bij Ikea een aantal onbreekbare fotolijstjes op de kop, en Vera gaf alle plaatjes een leuk plekje. Geen vast plekje welteverstaan. Soms verhuis ik namelijk naar de boekenkast, waar ik met mijn gezicht naar beneden tussen het leesvoer wordt gepropt. Dan weer sta ik vooraan op het tafeltje vlak naast haar bed. Soms staan Vera’s biologische papa en mama op de eerste rij, en een volgend moment vind ik ons gezin weer prominent vooraan.

Het schuiven met de fotolijstjes helpt Vera om uiting te geven aan haar gevoelens, en eigenlijk helpt het mij ook. Want door me op deze wijze ongemerkt een kijkje te geven in het leven met een hechtingsstoornis, begrijp ik Vera’s gedrag steeds een stukje beter.