Zeven jaar

Lieve Thomas,

 

Deze week ben je jarig, en word je alweer zeven jaar. Zeven…wat klinkt dat eigenlijk belachelijk groot! Zoals ieder jaar rond deze tijd blik ik terug. Op de twaalf maanden die achter ons liggen en op de ontwikkelingen die jij hebt doorgemaakt. Wat is er veel gebeurd en hoe cliché het ook mag klinken: wat gaat de tijd toch ontiegelijk snel.

Dit jaar was jouw laatste jaar in de kleuterklas van de ZMLK-school waarop je zit. Over een week start je in een zogeheten ‘zorgonderwijsgroep’, speciaal samengesteld voor kinderen met zowel een verstandelijke beperking als gedragsproblematiek. Dat dit nodig is, is het afgelopen jaar wel gebleken. Er was namelijk een periode dat het héél erg slecht ging met jou op school. Eigenlijk deed je dagenlang niets anders dan driftig gillen en om je heen slaan en schoppen. Wat de juffen ook probeerden, niets leek je te kunnen bedaren. Over de oorzaak van jouw gedrag tastten we allemaal in de duister. De orthopedagoog werd ingevlogen en kwam met goedbedoelde maar helaas totaal niet op jou aansluitende adviezen. Wat deed het pijn jou telkens met hangende schouders de klas uit te zien lopen wanneer ik je kwam ophalen. Weer een slechte dag mama, zei je dan terneergeslagen. Wat voelde ik me machteloos. Het roer moest om, maar hóe, dat was de vraag. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar iets minder te gaan werken en kon ik je voortaan zelf naar school toe brengen. Het busje zeiden we vaarwel. Er kwam meer rust in jouw ochtenden en dat had direct een positief effect op je gedrag op school.

Ook medisch gezien gebeurde er het nodige dit jaar. Bloedonderzoek, bezoek aan de eerste hulp, een dag opname en de start met medicatie. Het was een heel gedoe, maar wat onderging je dit allemaal dapper. Jíj bent zelfs degene die ons al talloze malen herinnerde aan het feit dat het tijd was voor een pilletje. Driemaal per dag hieraan leren denken kostte mijn brein een stuk meer moeite, kan ik je vertellen! Ook regelden we dit jaar allerlei rompslomp om jou heen. Na gesprekken met de gemeente, stapels papierwerk, een stuk of wat keurig geformuleerde leerdoelen en tig keer bellen met de Sociale Verzekeringsbank startte er een PGB. Maar wat veel leuker en ook ontzettend bijzonder voor ons was: dit was het jaar waarin manlief en ik eindelijk de voogdij over jou kregen! Wat waren (en zijn!) we blij!!

Naast al deze ingewikkelde zaken waren er periodes dat jouw ontwikkeling ineens met reuzenpassen verliep. Je ging steeds beter praten en kletst inmiddels Jan en alleman de oren van het hoofd. Wat heb ik toch ontzag voor de manier waarop jij de wereld tegemoet treedt: onbevangen en onbevooroordeeld. Daar kunnen een hoop mensen een heleboel van leren! De grootste sprong die je dit jaar maakte was wel op het ‘poep-en-plas-gebied’. Na jarenlang gehannes met luiers en billendoekjes kan ik het wel van de daken schreeuwen: je bent zindelijk!!

En dan waren er natuurlijk nog talloze andere dingen die nieuw waren dit jaar. Van grote mensentanden tot G-hockey, je maakte het allemaal voor het eerst mee. Lieve Thomas, wat heb ik ontzettend veel bewondering voor de stappen die jij de afgelopen twaalf maanden hebt gezet. Zaterdag vieren we feest en blaas je maar liefst zeven brandende kaarsjes uit. Ik weet nu al dat ik met tranen in mijn ogen naar je zal kijken. Tranen van pure trots.

Liefs, mama.