Ingewikkeld...

Het is vrijdagmiddag en ik haal Vera op van school. Er schijnt al een voorzichtig voorjaarzonnetje dus ik heb meteen de hond meegenomen voor zijn middagwandeling. Zoals altijd stormt Vera dolenthousiast op me af zodra ze me ziet. Ook onze trouwe viervoeter krijgt een dikke knuffel. Samen lopen we op ons gemakje huiswaarts.

Thuis tref ik in Vera’s schooltas, naast een plakkerige drinkbeker en een klein regiment aan ‘schoolpleinschatten’, de schoolkrant aan. Leuk! Gauw even kijken wat er dit keer in staat. Ik lees dat Vera’s klas heeft gewerkt aan het thema ‘vriendschap’. De kinderen van groep  drie hebben er de prachtigste tekeningen over gemaakt. Ook die van Vera staat er tussen: een groot hart met daarin ‘love’ geschreven, twee poppetjes, een aantal bloemetjes en een heleboel kleine hartjes. Naast de kleine kunstwerkjes staan een aantal quotes: antwoorden van groep vier op de vraag wat vriendschap eigenlijk inhoudt.

 

 

Voorzichtig stel ik deze vraag ook aan Vera. Even denkt ze heel diep na, en dan zegt ze resoluut: “ik vind vriendschap heel erg ingewikkeld”. “Oh”, antwoord ik, en even ben ik stil. Dat is duidelijke taal. Knap dat ze dit zo goed aan kan geven, want het klopt exact met wat ik zie: Vera vindt vriendschappen harstikke complex. Iemand die dichtbij komt kan in haar beleving namelijk altijd weer verdwijnen: haar laten zitten, haar afwijzen of haar alleen laten. Daarom is het voor Vera op dit moment makkelijker om telkens met andere kindjes te spelen.

Ondertussen heeft Vera zich behaaglijk op de bank genesteld, terwijl ze naar een filmpje kijkt. Vanuit mijn ooghoek zie ik de hond dicht tegen haar aankruipen. Hún vriendschap is er altijd al geweest. Onvoorwaardelijk en onverwoestbaar. Zijn naam was zeven jaar geleden het eerste woordje wat Vera kon zeggen, en nog altijd loopt hij mee naar haar kamer als we haar ‘s avonds naar bed toe brengen. Ik besef hoe ontzettend waardevol dit is. Want ondanks de ingewikkeldheid van relaties met leeftijdsgenootjes, lijkt Vera’s omgang met dieren op één of andere manier altijd vanzelfsprekend te verlopen.